By
dorine on September 23rd, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on De eerste volle dag op Iona
Hallo allemaal,
Na een nacht diep geslapen te hebben, hoefde ik de eerste ochtend in Iona niet eens erg vroeg op te staan, kwart over acht, zo laat kom ik er op zondag normaal ook uit. Even later stond het ontbijt voor ons klaar: Porridge (havermoutpap) met toast. Ik ben wel van de pap, ik maakte het in Nederland ook regelmatig, maar ik hoorde verder toch diverse Nederlandse klachten. Na de porridge wachtte de stofdoek. Zelfs op zondag moet het centrum een beetje schoongemaakt worden, dus heb ik een gang en wat vensterbanken gestoft. Als 40 mensen aan het huishouden werken, gaat het gelukkig wel heel snel.
Na het gestof en gepoets mochten we naar de kerk, voor de eucharistieviering van de zondag. Die stond in het thema van de oogst die binnen was. Een thema waar we in de binnenstad niet zo vaak meer bij stil staan, het lijkt allemaal heel normaal dat het eten in de supermarkt terecht komt. Het was een hele mooie dienst met mooie liederen.
Na de dienst hebben we het klooster een beetje verkend. Na het koffiedrinken in de refter volgde er een heerlijke lunch in ons eigen centrum.
‘s Middags was het (nog steeds) droog, dus we vonden het tijd voor een wandeling. We hebben een stevig eind gelopen, naar st Columba’s bay, het gedeelte van het eiland waar St Columba aankwam. Een mooie, doch modderige route, ik zakte tot mijn knieen weg in de modder.
De zee was door de harde wind behoorlijk ruig, wat Steffen ondervond toen hij op een rots bij zee klom, en vervolgens een enorme golf over hem heen kreeg. We moesten vervolgens nog hard doorlopen om weer op tijd terug te zijn, een aantal van ons moest meehelpen met het tafels dekken voor het avondeten (bij elke maaltijd was er een groep mensen aan de beurt, ik moest altijd helpen bij het avondeten).
‘s Avonds hebben twee leden van de Iona-communiteit, die deze week op het eiland waren, verteld over de geschiedenis van Iona en de Iona-communiteit. Ik heb daar in een eerdere post al wat over geschreven. Het was een heel boeiend verhaal, omdat beide mensen heel goed konden vertellen. Het was ook heel gezellig met een groep rond het haardvuur.
Meer foto’s van deze dag zijn te vinden in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine
By
dorine on September 21st, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on naar Iona
Hallo allemaal,
Op vrijdagochtend kon de reeds lang geboekte reis naar Iona eindelijk gaan beginnen. Op donderdagavond was mijn moeder al vanuit Nederland gearriveerd en op vrijdag rond het middaguur ontmoetten we Henk en Marianne (dominee en medekerkenraadslid) op station Euston. Vanaf daar zijn we met de trein naar Glasgow gegaan, een vijf uur durende rit waarin ik had gepland om veel te lezen, maar door leuke gesprekken en mooi uitzicht (zeker toen we tussen the Lake District en de Yorkshire Dales doorreden) kwam het daar niet van. De trein reed lekker door en was zelfs een aantal minuten te vroeg op station Glasgow. Daar hebben we ons met bagage en al in een taxi gepropt en zijn we naar ons hotel gegaan.
Na de bagage gedumpt te hebben zijn we met z’n vieren Glasgow gaan verkennen. Ik wist nog een beetje de weg omdat ik in juli ook al in Glasgow was geweest voor een congres. Na flink rondgelopen te hebben, zijn we binnengevallen in een modern Schots restaurantje waar we heerlijk gegeten hebben. Ik heb meteen de kans gegrepen en Haggis, het traditionele schotse gerecht bestaand uit schapenvleesgehakt in schapenmaag, besteld. In mijn geval was de schapenmaag vervangen door een stuk kipfilet. Het smaakte heerlijk. Na het eten arriveerde ook Steffen, en hebben we nog wat met elkaar gedronken.
Na een nacht niet al te best geslapen te hebben (de goedkope kamerprijs van het hotel vertaalde zich in zeer slechte bedden), zaten we de volgende ochtend op tijd aan een echt schots ontbijt. Hierna hebben we een bezoekje gebracht aan het plaatselijke museum, de Kelvingrove Art Gallery.
Ook hier was ik al eerder geweest, tijdens het congres in juli. De rest van de groep had het nog niet gezien en we hebben ons anderhalf uur prima vermaakt. Vooral het schilderij ‘Jesus of Saint John of the Cross’ van Salvador Dali maakte indruk.
We hadden helaas niet genoeg tijd om het hele museum te zien, want rond een uur of twaalf moesten we weer op het station zijn. Daar hebben we ook Marjolein ontmoet. Met z’n zessen zijn we verder gereisd met de trein naar Oban. De reis ging gedeeltelijk over de West-Highland lijn, een van de beroemdste treintrajecten ter wereld. Het werd al snel duidelijk waarom dit traject zo beroemd was. Vlak na Glasgow begonnen de bergen. We reden langs de Clyde, de rivier die Glasgow doorkruist en in het westen van Schotland als een soort fjord uitmond in zee. Ik had een raamplaatsje aan de goede kant van de trein en had werkelijk prachtig uitzicht.
Ik heb vanaf Glasgow tot Oban, een reis van vier uur, met mijn neus (en fototoestel) tegen het raam gezeten. De trein klom verder de highlands in en daalde uiteindelijk weer af naar de westkust van Schotland, waar Oban ligt. In Oban moesten we hard lopen voor de ferry, die we gelukkig netjes haalden. Met de ferry zijn we overgestoken naar the Isle of Mull, een groot eiland voor de westkust. Deze oversteek was prachtig. Overal zagen we hoge bergen aan de horizon en dichtbij waren er vuurtorens en kasteelruines. Na drie kwartier weggewaaid te zijn op het bovendek (het was te mooi om vanachter een raampje te zien) kwamen we aan op Mull. Daar stond de bus die ons naar de andere kant van het eiland zou brengen al klaar. Ook dit werd weer een prachtige, doch wilde, rit. De bergen op Mull zijn zo’n 1000 meter hoog, meestal niet begroeid met bomen, waardoor het hele eiland er erg ruig uitziet.
Na ruim een uur rijden kwamen we aan in het dorpje Fionnport. Daar reden we de bocht om, en opeens lag Iona vol in het zicht, aan de overkant van het water.
Een kleine ferry bracht ons dat water over en om kwart voor zes waren we er dan. Op de aanlegsteiger werden we opgewacht door de programmaleidster van de week. Onze bagage werd in een busje geladen en zelf zijn we naar het MacLeod Centre, een van de gastenverblijven van Iona, gelopen. Daar aangekomen stond onze bagage al in de hal en zelf konden we meteen aanschuiven aan tafel, waar het diner werd geserveerd. Dat was heel erg lekker. Het meeste eten op Iona was vegetarisch, zo ook dit diner, maar er was keus uit zoveel lekkere dingen dat dat helemaal niet uitmaakte.
Na een eten volgde een welkomsbijeenkomst, waarbij we kennismaakte met de ongeveer 40 andere gasten in het centrum. Tot onze verbazing bleek er nog een groep Nederlanders te zijn, afkomstig uit de PKN van Odijk. Er was ook nog een groep uit Birmingham en verder waren de mensen voornamelijk alleen of met z’n tweeen. Het was al direkt duidelijk dat het een hele leuke groep mensen bij elkaar was. Om negen uur was er een welkomsviering in de Abbey, in de karakteristieke liturgische stijl van Iona, eenvoudig en gebaseerd op het keltische Christendom. Hierna zijn we snel naar bed gegaan, we waren moe van de lange reis.
groeten
Dorine
By
dorine on September 21st, 2007
Posted in Nieuws | 2 Comments »
Hallo allemaal,
Voordat het uitgebreide verslag van mijn Iona vakantie (of retreat, hoe je het ook noemt) online komt, eerst iets over Iona. Afgelopen jaren, vanaf mijn achttiende, ben ik regelmatig te gast geweest in kloosters. Eerst een aantal keren in Taizé, waar ik het altijd erg naar mijn zin had, en later ook bij de clarissen en franciscanen in Megen, waar het inmiddels een beetje ‘thuis’ voelt. Op de KRO televisie zag ik ooit een programma over Iona, en toen dacht ik meteen: daar moet ik ook eens heen.
Toen ik vorig jaar in de Nederlandse kerk kennismaakte met Henk, onze dominee, kwam het gesprek al snel op kloosters en hij vertelde dat hij zo graag eens naar Iona zou gaan. We hebben toen besloten om samen een reis te organiseren. We konden zes plaatsen regelen voor een week half september, en er was redelijk veel belangstelling voor. Uiteindelijk zijn we op 21 september met 4 (en later 6) mensen afgereisd naar Iona, voor de westkust van Schotland.
Om duidelijk te maken wat Iona precies is, wil ik eerst iets van de geschiedenis van het eiland vertellen. De geschiedenis van Iona begint min of meer in het jaar 563 na Christus, als de ierse monnik Colm (of Columba of Colum Cille) na een veldslag waarbij hij betrokken was, als boetedoening besluit te vertrekken uit zijn geliefde Ierland.
Met twaalf metgezellen vaart hij de Ierse zee en atlantische oceaan op, totdat Ierland niet meer in zicht is. Ze landen uiteindelijk op een eilandje voor de westkust van Schotland, Iona. Columba vestigt zich er en krijgt meer volgelingen. Er wordt een klooster gebouwd, vanwaaruit Columba de rest van Schotland evangeliseerd. Even terzijde: de Nieuwzeelandse schrijfster Juliet Marillier heeft drie prachtige boeken (the Bridei chronicles) over deze periode in Schotland geschreven, waarbij Columba (Colm in de boeken) ook een bijrol speelt. Waarschijnlijk wordt deze bijrol veel groter in het nog te schrijven vierde boek. Voor mensen die van historische fictie met een klein vleugje fantasy houden, zijn deze boeken een absolute aanrader.
Weer terug naar Iona. Het klooster blijft een aantal eeuwen staan, en speelt een belangrijke rol in de Schotse geschiedenis. Veel schotse koningen worden er begraven, net als een aantal Franse en Noorse koningen. Uiteindelijk wordt het klooster, net als veel andere kloosters aan de kust van Groot-Brittannie en West-Europa overvallen door de Vikingen, en het raakt na deze plunderingen in verval.
In de twaalfde eeuw komt er een groep Benedictijnse monniken aan op het eiland. Ze bouwen een nieuw klooster, vlak aan zee. In hun kielzog komt een groep zusters, augustinessen, die ook een klooster bouwen op het eiland. Ook deze kloosters blijven een aantal eeuwen staan, tot de reformatie. De kloosters op Iona werden niet verwoest, zoals veel andere kloosters in Engeland en schotland, maar omdat er geen nieuwe broeders of zusters meer mochten intreden, raakten ze langszaam in verval, totdat er slechts ruines overbleven.
In de negentiende eeuw wordt het belang van Iona steeds meer onderkend, en wordt de kerk van het twaalfdeeuwse benedictijnenklooster opnieuw opgebouwd. In 1938, de crisistijd, besluit een predikant uit Glasgow, George MacLeod, met een aantal theologiestudenten en ambachtslieden uit zijn parochie naar Iona te gaan om de rest van de Abbey te restaureren en op te bouwen. Dit hele proces vormt een hechte communiteit, die vandaag de dag nog bestaat als de Iona-communiteit.
De meeste leden van deze communiteit wonen niet op Iona. Ze zijn door heel Groot-Brittannië verspreid en komen samen in kleine groepen in verschillende regio’s. Een paar keer per jaar komt de hele communiteit (250 leden) bij elkaar op Iona. De abbey op Iona is inmiddels geheel gewijd aan het ontvangen van gasten en het uitdragen van de keltische spiritualiteit die zo kenmerkend is voor Iona.
Tijdens een verblijf op Iona kom je in aanraking met deze spiritualiteit. In de vieringen, die twee keer per dag in de prachtige kerk zijn, is er veel aandacht voor de schepping. Ook de vrede en rechtvaardigheid zijn belangrijke thema’s in Iona.
Tot zover de beschrijving van Iona. In de stukken die ik nog ga schrijven over ons verblijf op Iona zal ongetwijfeld nog veel meer volgen over deze zeer bijzondere plek.
groeten
Dorine
By
dorine on September 20th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on drukke week
Hallo allemaal,
Na een wat rustigere periode op mijn werk is het nu inmiddels goed druk. Afgelopen weekend was wel wat rustiger, zonder logees deze keer, al had ik nog redelijk wat werk aan de startzondag in de kerk.
Vanaf maandag begonnen alle spulletjes die ik op mijn werk besteld had binnen te druppelen. Inmiddels is alles binnen en zou ik hard aan het werk moeten. Dat gaat voorlopig echter even niet door, want morgen vertrek ik voor een week naar Schotland, naar het eiland Iona waar een oecumenisch klooster staat. Daarover vast veel meer als ik terug kom.
Van mijn collega Boo en haar pasgeboren dochtertje met kanker komt er langzaam wat meer nieuws. Een belangrijke test (MYCN voor de insiders) bleek negatief, wat goed nieuws is. Toch krijgt het kindje inmiddels chemotherapie. Boo is heel positief en hoopt het kindje toch over een poosje op het lab te komen laten zien.
Volgende week meer nieuws over Iona!
groeten
Dorine
By
dorine on September 12th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on werk
Hallo allemaal,
Soms hebben we op het werk onverwachtse invallen. Vandaag bedachten we dat het de laatste werkdag van mijn collega Lara voordat ze teruggaat naar Australie, waar ze vandaan komt. Ze gaat officieel met vakantie, maar omdat ze nog wat problemen heeft met haar werkvergunning is het niet helemaal zeker of ze na haar vakantie Engeland weer in mag. Ook is ze tijdens haar vakantie nog eens jarig. Genoeg redenen om een etentje te doen. Om half één zijn we gaan lunchen in een mediterraanse tapas bar in Sutton waar ik al eerder met mijn ouders ben geweest. Een gezellig en lekker uitje!
Helaas bereikte vlak daarna ons veel minder leuk nieuws. Ik heb hier al eerder geschreven over mijn hoogzwangere collega Boo. Vorige week maandag is ze bevallen van een dochter, maar er was iets mis met de baby. Ze had een veel te dik buikje en de lever bleek veel te groot te zijn. Ze is overgebracht naar een gespecialiseerd kinderziekenhuis in Birmingham, waar allerlei onderzoeken zijn gedaan. De uitslag kwam vandaag: een neuroblastoom. Dat is een soort kanker die bijna alleen bij kleine kinderen voorkomt. We doen er op de afdeling notabene onderzoek aan. Er bestaat een zeldzame variant die soms zonder behandeling verdwijnt (heel bijzonder voor kanker) en we zijn nu met z’n allen heel hard aan het hopen dat de baby die variant heeft. Er worden nog verdere test gedaan die wat meer duidelijkheid kunnen geven. De baby schijnt verder overigens prima in orde te zijn, ze drinkt en ademt goed.
Vanmiddag was dus iedereen wel aangeslagen. Hopelijk krijgen we snel goed nieuws.
groeten
Dorine
By
dorine on September 10th, 2007
Posted in Nieuws | 1 Comment »
Hallo allemaal,
Het is alweer een weekje geleden dat ik jullie heb bijgepraat over mijn avonturen in Chichester en Dover. Drie dagen nadat Paulien en Marieke waren vertrokken (het gewassen beddegoed was net weer droog), stond de volgende visite voor de deur: Diny, een vriendin die vorig jaar hier in Londen werkte als au-pair, en die inmiddels weer in Nederland woont.
Na een aantal natte augustusweken is het weer hier al een paar weken helemaal niet zo slecht, het is zo’n 22 graden, met regelmatig zon en zeker geen regen. Goed weer om er op uit te trekken dus, en dat hebben we op zaterdag dan ook gedaan. Omdat we ‘s avonds weer op tijd in Sutton moesten zijn, zijn we niet heel ver gegaan, maar hebben we de trein gepakt naar het gebied net ten Westen van Londen, of iets precieser: Windsor en Eton. Het duurde even eerdat we er waren, want de trein bleek niet verder te gaan dan drie stationnetjes voor onze eindbestemming. We werden met nog heel veel anderen in bussen geladen en via weggetjes die absoluut niet berekend waren op dubbeldekkerbussen (klonkklonkklengboink…., en toen was er weer een boomtak van z’n bladeren ontdaan) werden we alsnog naar Windsor getransporteerd. Daar aangekomen zijn we eerst opzoek gegaan naar de TIC, de engelse variant van de VVV. Die bleek behoorlijk lastig te vinden te zijn tussen alle souveniruitstallingen. Windsor is namelijk erg toeristisch. Niet helemaal voor niets, er staat een zeer stevig kasteel dat regelmatig bewoond wordt door niemand minder dan de koningin van Engeland. Toen we het VVV gevonden hadden bleek dat we toch wel erg stevig zouden moeten betalen om binnen te komen, en aangezien we niet oneindig de tijd hadden om het te bekijken, hebben we dat maar uitgesteld voor later (we blijven wel Nederlanders, je moet wel waar voor je geld krijgen, als je dan 15 pond betaald, wil je ook alles kunnen zien). In plaats daarvan hebben we een stuk door het plaatsje gelopen (vooral de MacDonalds in de voortuin van de queen viel op), naar de rivier, een veredeld slootje, maar toch wel degelijk de Thames.
Via een bruggetje waarop we prachtig uitzicht hadden op zo’n honderd hongerige zwanen die een familie met brood aanvielen, kwamen we aan de andere kant van de rivier. Daar was alweer een zeer toeristisch plaatsje. Weer niet helemaal voor niets, want in Eton staat een zeer beroemde kostschool, Eton College, in Nederland vooral bekend als de school waar Prins William op heeft gezeten. Toen we het dorpje inliepen kwamen we de eton-jongens al heel snel tegen. Ze zijn nogal karakteristiek gekleed. Na 16 maanden Engeland ben ik inmiddels wel gewend aan schooluniformen (lees: grijze broek of rokje, donkerblauw/rood/groen jasje, wit overhemd en stropdas), maar het uniform van Eton was toch wel heel opvallend. Alle jongens liepen in een krijtstreepbroek met daarop een witte bloes, grijs vest en last not but least een lange pandjesjas (of heet dat rokkostuum). Het lijkt mij niet erg praktisch, maar ze leken er weinig last van te hebben.
De school zelf, of beter gezegd, het oude gedeelte, bestaat uit prachtige vijftiende-eeuwse gebouwen. Ze bleken zowaar later die dag nog open te gaan voor publiek, dus we hebben nog wat rondgewandeld in de buurt en hebben ons daarna in de school gewaagd, waar we een rondleiding kregen door het oudste gedeelte (wat nog steeds af en toe werd gebruikt). Het was heel leuk om te zien en vooral de kapel (met prachtige moderne gebrandschilderde ramen in een verder middeleeuws gebouw) was prachtig. Helaas mochten we daar geen foto’s nemen, maar ook zonder fototoestel in de aanslag hebben we genoten.
Er was ook nog een museumpje over het leven op de school, met een film. Erg leuk om te zien en horen, maar ik blijf toch veel meer ophebben met het Nederlandse schoolsysteem. Eton is namelijk wel heel erg exclusief, ik geloof dat je 15000 pond per jaar moet neertellen om je zoon er school te laten gaan. Alleen voor zo’n 12 extreme slimmerikken per jaar is er een beurs. Onze rondleiddame was erg trots dat wel 18 prime ministers op Eton hadden gezeten. Ik heb mijn mond maar gehouden, maar ik ben toch erg blij dat ik uit een land kom waar de minister-president van elke willekeurige school kan komen. In Engeland is het bij het zoeken naar werk toch echt wel een pluspunt als je op een exclusieve middelbare school hebt gezeten. Gelukkig ben ik er met mijn Develsteincollege in Zwijndrecht ook gekomen.
Na Eton zijn we teruggelopen naar Windsor, alwaar we een heel klein stukje van de achtertuin van de koningin hebben bekeken (die is in totaal zo’n 15 x 15 km).
Het uitzicht was er niet onaardig en zo te zien heeft Lizzy aardig de ruimte in haar optrekje. Meer foto’s staan overigens in mijn fotoalbum. Aan het eind van de middag zijn we weer op zoek gegaan naar het vervangend busvervoer, en zodra we twee rode kolossen in zicht kregen, werden de motoren gestart en verdween onze hoop op een trein eerder uit het zicht. Allebei tegelijk, één vermoedelijk half leeg, de NS manier zeg maar. Dat werd dus een half uur wachten. Even laten hadden we alsnog mazzel, onze buschauffeur had namelijk haast (klengklengklengklengerdekleng, er ligt vast nog een spoor van takken op de weg). Op het provisorisch treineindpunt bleek er net een intercity te stoppen. Die bracht ons redelijk vlug naar Clapham Junction, hét overstapstation van Londen (zeg maar Duivendrecht in het driedubbelkwadraat). Daar hebben we een flink stuk gesnelwandeld (het tempo van “ik haal de trein toch niet meer maar loop toch maar door want stel dat). Het was stel dat, want de trein naar Sutton had twee minuten vertraging en we snelwandelden er nog net binnen.
Na Windsor was het een verademing om in het volledig toeristloze Sutton te komen. We zijn snel naar huis gelopen, want ‘s avonds kregen we nog een gast, Thea kwam eten. We hebben lekker samen gekookt en heerlijk gegeten, met Thea erbij is het geen moment stil, het was dan ook erg gezellig. Nadat Thea nog een demonstratie bliksemsnelafwassen had gegeven (en dan dacht ik dat mijn afwastempo helemaal niet onaardig was, maar hier viel ik bij in het niets) zijn we al redelijk snel redelijk moe naar bed gegaan.
Op zondag begon de dag al vroeg. Wat oorspronkelijk een doodgewone kerkdienst zou zijn, werd een bijzonder drukke dienst toen een koor uit Nederland (Grootkoor, een koor bestaande uit allemaal projectkoortjes uit het hele land) vroeg of ze mochten komen zingen. ‘s Middags moesten ze zingen in de Royal Albert Hall, in een nog veel groter koor, en ze konden dat mooi combineren met zingen in een kerkdienst in de Nederlandse kerk. Diny en ik waren om half tien in de kerk, en een kwartier later stonden er opeens 140 mensen in de kerk. Op een gemiddelde zondag hebben we zo’n 30 mensen in de kerk, dus het was best een bijzonder gezicht.
Omdat er ook avondmaal was in de dienst was de hele kerkenraad uitgerukt, met nog wat oud-kerkenraadsleden en diakonieleden erbij. Dat was best krap in de voorste bank. Ikzelf had dienst, en had het avondmaal stevig georganiseerd. In plaats van een avondmaal in een kring, zoals we het normaal altijd vieren, werd het nu een degelijk gereformeerd lopend avondmaal. Dat liep prima, al prefereer ik de kring, maar dat gaat nu eenmaal niet met 140 koormensen en toch ook zeker 40 gemeenteleden. Het koor zong in de dienst stukken van Gounod en Charpentier, het te Deum, ik zag een aantal mensen heel verbaasd kijken toen dat voetballiedje (intromuziek van de champions league) opeens gezongen werd. De trompetten en andere blazers die de originele versie van Charpentier zo bijzonder maken, ontbraken helaas, maar de organiste deed goed haar best, net als onze eigen organiste Anne, die na de dienst enorm op dreef was met een prachtig frans stuk. Helaas was ik na de dienst te druk met vanalles en nog wat, zodat ik haar niet meer heb kunnen vragen welk stuk het was.
Na één kopje koffie was het koor snel vertrokken en toen viel het opeens op dat er eigenlijk best veel gemeenteleden in de kerk waren. Het werd een heel gezellige koffiedrinksessie die weer eens zo lang duurde dat we om twee uur vriendelijk doch dringend werden verzocht door de kosters om het pand te verlaten. Dat hebben we netjes gedaan en we zijn vervolgens in een restaurant bij st Paul’s Cathedral (niet ver van de Nederlandse kerk) gezellig verder gegaan met een groepje. Een zeer geslaagde zondag.
Vanochtend moest ik weer aan het werk. Diny heeft zich alleen vermaakt in de stad. We waren toevallig allebei tegelijk thuis en hebben net nog gezellig samen gekookt. Diny blijft hier nog tot woensdagochtend en dan zal het wel weer even duren voordat we elkaar weer zien. Dan wordt het ook tijd om snel te gaan wassen, want over anderhalve week staat de volgende logee voor de deur….
groeten
Dorine
By
dorine on September 4th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on weekendje treinen met Paulien en Marieke
Hallo allemaal,
Zoals beloofd de post over afgelopen weekend. Eerst ben ik jullie nog wel de afloop van het spannende verhaal over het niet bezorgde pakje verschuldigd. Vijf minuten nadat ik afgelopen vrijdag mijn vorige post op de website zette, stond de courier beneden aan de receptie, die zonder problemen ons nieuwe pakje meenam. Inmiddels weten we dat het veilig en bevroren aangekomen. Ons eerste pakje is, na een eenzaam weekend op Northampton airport, ook aangekomen in Duitsland, echter volledig ontdooid en onbruikbaar.
Nadat mijn pakje was opgehaald ben ik vrijdag snel naar huis gegaan, waar ik met een boek heb gewacht op mijn visite. Die kwam even na negenen opdagen. Het was heel goed om Paulien en Marieke weer te zien. We hebben gezellig bijgekletst en zijn vervolgens niet te laat naar bed gegaan.
De volgende ochtend waren we op tijd op en twee uur laten zaten we in de trein naar Chichester, een provinciestadje in het zuiden van Engeland, zo’n twee uur treinen van Sutton. Ons doel was het theaterfestival aldaar, maar dat weerhield ons er niet van om ook de rest van het stadje te bekijken. Het is een leuke stad (stadje is misschien wat overdreven, volgens mij is het evengroot als Dordrecht wat voor mij toch wel een stad is). Er stonden flink wat oude gebouwen en er waren ook stadsmuren, die overigens lang niet zo indrukwekkend waren als die van York. Dominerend was de kathedraal. Geen extreem groot gebouw zoals Exeter of York, maar toch erg mooi. Het was een heel erg oud gebouw, het schip was uit de elfde eeuw, nog in Normandische bouwstijl, de rest van de kerk was vroeg-gotisch. Bijzonder was dat deze hele oude bouwstijl werd gecombineerd met hele moderne elementen in het interieur
Dit wandkleed achter het hoofdaltaar kleurde prachtig in de kerk. Het tweede liturgische centrum voor de kleine kerkdiensten achter in de kerk was zonodig nog mooier. Ook was er een prachtig modern raam van Mark Chagall, een kunstenaar waarvan ik graag schilderijen zie. We hebben de kerk uitgebreid bewonderd zowel van binnen als van buiten. Vlak naast de kerk bleken ook nog prachtige tuinen te zijn van het bisschoppelijk paleis waar we lekker hebben gepicknickt.
Hierna werd het tijd voor het hoofddoel van ons tripje: Macbeth, één van de bekendste toneelstukken van Shakespeare met Pauliens startrek-held Patrick Stewart in de hoofdrol (Macbeth himself). Het verhaal gaat over een Schotse generaal, Macbeth, die een profetie hoort van 3 heksen waarin verteld wordt dat hij koning zal worden. Om de profetie werkelijkheid te laten worden, vermoord hij de koning, en neemt diens plaats in. Personen die zijn plaats bedreigen worden ook uit de weggeruimd, maar uiteindelijk blijken de heksen hem toch bedrogen te hebben en wordt hij vermoord. Een zeer boeiend en bloederig toneelstuk. De echte Macbeth leefde in de elfde eeuw, maar het toneelstuk had, zoals vaker tegenwoordig bij Shakespeare, een moderne setting, namelijk het communistische Rusland. De teksten waren wel de orginele Shakespeare teksten. Ik heb genoten van het stuk, al was het af en toe wel wat lastig te volgen.
Na het toneelstuk hebben we lekker gegeten bij een Indier in Chichester. Hierna zijn we weer in de trein gestapt, waarna we ruim twee uur later thuis waren.
De volgende ochtend zaten we weer vroeg in de trein, deze keer voor een tripje van 3 uur naar Dover. Ik heb de krijtrotsen bij Eastbourne, hoe mooi ze ook zijn, inmiddels wel een beetje gezien, dus het werd tijd voor de overtreffende trap: Dover. De rotsen bij Eastbourne zijn zo’n 170 meter, bij Dover zijn ze 250 meter hoog. We hadden van te voren goed uitgezocht hoe we met de bus naar een klein dorpje een eindje verder langs de kust kwamen. Dat werkte allemaal prima en de bus transporteerde ons de krijtrotsen op. Dat scheelde flink wat klimwerk, waar we niet erg rouwig om waren, zowel Paulien als ik hadden (hebben) wat knieproblemen. Vanaf dit dorpje, st Margaret’s at Cliffe, zijn we terug naar Dover gelopen langs het randje van de rotsen. Het was een prachtige wandeling, alleen het uitzicht op de rotsen viel wat tegen. Bij eastbourne liggen de Seven Sisters in een soort baaivorm, je kunt ze vanaf diverse punten prachtig zien liggen. Bij dover liepen de rotsen meer in een rechte lijn, en als je er dan bovenopstaat, zie je er niet zoveel van. Uiteindeljk hadden we toch her en der wel wat uitzicht
Aan het eind werden onze wandelinspanningen gelukkig wel beloond met uitzicht op één van de hoogste rotskliffen van Engeland. Ook was er een prachtig uitzicht op het kasteel van Dover, en omdat het heel helder was, konden we aan de horizon Frankrijk zien liggen. We hadden helaas niet meer genoeg tijd om het kasteel van Dover te bezoeken. Dat zag er wel zeer bezoekwaardig uit, dus ik moet nog een keer terug!
We zijn redelijk op tijd terug gegaan naar Sutton, het was toch weer drie uur met de trein. Die uren vlogen overigens voorbij, net als alle voorgaande treinreizen, want ik ben in de aardkinderen-reeks boeken van Jean Auel begonnen. Marieke en Paulien hadden ook mooie boeken, dus we hebben heerlijk onderuit gehangen in de trein en gelezen.
De volgende ochtend hadden we pech: bij het doortrekken van het toilet thuis kwam opeens de gehele inhoud van de stortbak op de vloer. We hebben snel gedweild, maar de WC was niet meer bruikbaar. Omdat ik er vanuit huis weinig aan kon doen, ben ik toch maar naar mijn werk gegaan, en Marieke en Paulien zijn even meegelopen om wat bestanden te kopieeren (computer thuis had wat problemen met Marieke’s memorystick). Ook vonden ze het leuk om te zien waar ik werkte. Heel lang zijn ze niet gebleven, want ik had al vlot een werkbespreking. Ondertussen was er al een urgente email naar mijn huisbaas gegaan, hij moet altijd beslissen over het verhelpen van mankementen. Gelukkig reageerde hij snel en had hij ook al meteen het loodgietersbedrijf waarbij hij een calamiteitenverzekering had, ingeschakeld. Die belden om half vier dat ze tussen vier en zes langs zouden komen. Ik heb meteen alles laten vallen op mijn werk (ik was gelukkig niet op het lab bezig) en ben naar huis gegaan. Daar begon het lange wachten. Om half zeven was er nog niemand, dus heb ik maar eens gebeld. Daar werd gemeld dat het iets later werd, maar dat de loodgieter onderweg was. Ondertussen was ik al stevig te laat voor de kerkenraadsvergadering, en toen de loodgieter wegbleef, heb ik maar helemaal afgezegd. Daar baalde ik wel erg van, twee anderen waren er ook niet waardoor er geen meerderheid was en er geen besluiten genomen konden worden. Helaas was er niets aan te doen, dit was overmacht en het toilet moest ook gemaakt worden. Het bleef wachten en wachten. Een volgend telefoontje leerde dat de loodgieter toch wat verlaat was, hij zou nu tussen negen en elf komen.
Ondertussen sijpelde het bericht door dat er een zeer grote metrostaking was in Londen, waar vermoedelijk ook Marieke en Paulien in vast waren komen te zitten. Om elf uur was er uiteraard nog geen loodgieter, en ook nog geen Marieke en Paulien, maar gelukkig wel een mooi boek. Om twaalf uur nog steeds geen loodgieter, maar wel Marieke en Paulien, die naar de musical waren geweest en daarna een bus hadden gevonden die hen naar het treinstation Victoria bracht. En eindelijk, om half één (en ja, we hebben het over ‘s nachts) was er dan ook een loodgieter. Die keek naar het toilet, rommelde wat, en duwde de pijp van de stortbak in de toiletpot. Euvel verholpen, de pijp bleek losgeschoten te zijn. Na het korte bezoekje van de loodgieter hebben we allemaal een wat langer bezoek aan het toilet gebracht en zijn we heel snel gaan slapen, ik heb nooit geweten dat je van wachten zo moe kon worden.
Vanochtend hebben we nog met elkaar ontbeten en daarna ben ik naar mijn werk gegaan. Marieke en Paulien hebben nog wat rondgekeken in de buurt van station Waterloo, voordat ze met de eurostar terug zijn gegaan naar Nederland. Een heel gezellig en geslaagd weekend. Nu ze weg zijn is het opeens erg stil in huis. Overigens niet voor lang, want vrijdag staat de volgende logee voor de deur.
Ik heb natuurlijk ook foto’s gemaakt van afgelopen weekend, deze zijn zoals altijd te vinden in mijn fotoalbum. Een aantal van deze foto’s zijn gemaakt door Marieke.
groeten
Dorine
By
dorine on August 31st, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on vrijdag
Hallo allemaal,
Het is vrijdagmiddag bijna zes uur en ik zit nog steeds op mijn werk :(. Het pakketje dat ik gisteren heb verstuurd naar Duitsland is door stommiteiten van de courier namelijk niet bezorgd. Het was een pakketje met DNA monsters (RNA voor de insiders) die ingevroren verstuurd moesten worden. Voor het bevroren houden gebruiken we droogijs, CO2 in vaste vorm, maar ook dat verdampt langzaam. Ons pakketje staat nu op Northampton airport (of all places) en er zijn daar pas maandag weer vluchten. Maandag is het pakketje zeker goed ontdooid en niet meer bruikbaar.
Vandaar dat ik nu zit te wachten op een andere courier die een nieuw pakketje (gelukkig hadden we nog heel veel RNA over) komt ophalen, waarbij er gezorgd wordt dat het in het weekend niet ontdooit. Het RNA moet namelijk maandag in Duitsland zijn. Ze gaan daar een experiment voor ons doen, en degene die het doet is er alleen volgende week, anders moeten we twee maanden wachten. De volgende keer boek ik zelf maar een reisje naar het Zwarte Woud denk ik.
Anyway, de courier zou zo moeten komen (voor zessen, het is nu zeven minuten voor zes) en daarna kan ik lekker van het weekend gaan genieten. Ik krijg weer visite en we gaan allemaal leuke dingen doen, dus ergens volgende week komt er vast wel weer een lange post (maar niet op maandag, want dan mag ik eerst nog vergaderen met de kerkenraad).
Verder is er weinig nieuws hier.
groeten
Dorine
By
dorine on August 28th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on bank holiday weekend
Hallo allemaal,
Het lange vrije weekend zit er weer op. Gisteren was een bank holiday hier (vrije dag, vraag me niet waarom, waarschijnlijk ter gelegenheid van het einde van de schoolvakantie). Een extra dagje vrij dus. Na alle grijze luchten en nattigheid van afgelopen weken heeft het weer zich dit weekend weer eens van haar goede kant laten zien. Over zaterdag heb ik al verteld. Zondag heb ik mijn gezicht even in de kerk laten zien, maar heb vooral niet al te lang in de stad rondgehangen, Londen is niet heel prettig met warm weer. Later in de middag is Alinda langsgekomen, ik had haar al weer even niet gezien. Het was zoals altijd weer heel gezellig.
Gisteren heb ik met Robert een stuk gewandeld bij Boxhill. Hij was daar nog nooit geweest (en woont hier toch echt al langer dan ik). We zouden niet al te ver gaan, maar de routebeschrijving in het wandelingenboekje bleek niet helemaal te kloppen, dus we hebben een flink stuk omgelopen. Dat was overigens niet heel erg, het was een mooie wandeling. Het was wel heel druk overal, op een Bank Holiday wil iedereen altijd naar buiten (behalve als het regent natuurlijk, dan is de IKEA favoriet). Na de wandeling zijn we nog naar de bioscoop gegaan. De bioscoop in Sutton is helaas dicht, maar Robert wist nog een bioscoop vlak bij de IKEA, een nieuw complex met groot parkeerterrein (waarschijnlijk de reden dat de bioscoop hier dicht is). We hebben er Harry Potter deel vijf gezien, die mij niet tegenviel, ik vond de film eigenlijk beter dan het veel te naargeestige boek.
Vanochtend ben ik weer aan het werk gegaan. De meeste collega’s waren weer terug van vakantie, dus het was opeens een stuk drukker in het kantoor en op het lab. Niet iedereen bleek een fijne vakantie gehad te hebben. Reem, mijn Iraakse collega, kreeg vlak voor haar vakantie het bericht dat een neef waarmee ze veel contact had, was omgekomen bij een aanslag in Bagdad. Tijdens haar vakantie in Jordanië had ze gehoopt familie uit Irak te zien, maar die bleken het land niet uit te kunnen. Vervolgens kwam een paar weken later het bericht dat haar zwager in Irak was doodgeschoten. De oorlog in Irak komt opeens heel dichtbij zo. Ik heb het erg met haar te doen. De man van een andere collega, Olga, heeft van het begin tot het einde van haar vakantie (ze was niet weg, maar gewoon thuis) in het ziekenhuis gelegen met een geinfecteerde operatiewond, ze is alleen maar bezig geweest met het naar het ziekenhuis rijden. Twee collega’s met wallen onder de ogen dus. Het deed me wel weer beseffen dat een leuke vakantie niet vanzelfsprekend is en dat ik dit jaar heel gezegend ben geweest met twee heerlijke vakanties en nog een derde in het vooruitzicht.
Volgende keer meer
groeten
Dorine
By
dorine on August 25th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on wetlands
Hallo allemaal,
De afgelopen week was het grijs en grauw (in combinatie met nat en koud) in Londen. Niemand van mijn collega’s geloofde me dan ook toen ik voorspelde dat het weekend prachtig zou worden (ik houd de weersvoorspellingen goed bij). Op vrijdagmiddag was het nog steeds volledig bewolkt, dus ik begon me zo langzamerhand ook af te vragen of de BBC wel gelijk had met haar voorspellingen. Een uur later was echter alle bewolking verdwenen en kwam eindelijk de zon tevoorschijn (die vervolgens heel snel achter de horizon verdween). Een goed begin van een lang weekend.
Vanochtend werd ik wakker van een uitbundig schijnende zon. Eén van mijn favoriete manieren om op zaterdagochtend wakker te worden, mijn andere favoriete manier is met harde wind en stromende regen, waarbij ik me omdraai en weer in slaap val. Nu was ik er snel uit. Na het zaterdagochtend rondje winkels (of beter gezegd, fruitkraam en supermarkt) had ik om twaalf uur met Steffen afgesproken. Samen zijn we naar the London Wetlands Centre gegaan, een plassengebied midden in Londen waar veel wilde en minder wilde vogels rondzwemmen en vliegen.
Een oase van rust niet eens zover bij het centrum van Londen vandaan. Helaas werd de rust wel regelmatig verstoord door vliegtuigen, net als Kew Gardens ligt het onder de aanvliegroute naar Heathrow. Eerst kwamen we door wat gedeeltes waar half wilde (volgens mij gekortwiekte) vogels rondzwommen.
Al vrij snel kwamen we in een wereld van rietkragen, plassen en meren. Het deed mij sterk denken aan de biesbosch, al is het daar nog wel ietsje ruiger. Overal zwommen vogels rond, al konden we in het water niet echt bijzondere soorten ontdekken. Er waren heel veel zwanen, blauwe reigers en eendachtigen. Ook de insekten waren alom vertegenwoordigd, er vlogen erg veel libelles rond (uiteraard volkomen onfotografeerbaar), er zongen en sprongen sprinkhanen en de bijen zoemden rond in de uitbundig bloeiende rietkragen. Als je vlakbij een poeltje ging zitten, kon je overal kikkers zien zitten in de zon.
Er waren zo’n zes observatiehutten in het park, waar je de vogels ongezien kon bekijken. Eén hut was zelfs drie verdiepingen hoog, waardoor je een prachtig uitzicht had over de meren. Mijn verrekijker heeft weer eens dienst gedaan, al is het me niet gelukt om zeldzame vogels zoals de roerdomp te vinden. Wel kwam er, toen we langs het water liepen opeens een blauw met bruine bliksemschicht voorbij. Die bliksemschicht was zo vriendelijk om even op een paaltje aan de overkant van het meer neer te strijken, zodat we met behulp van Steffens telelens (verrekijker was niet bij de hand) hem toch echt als ijsvogel konden identificeren. Toen we hem even later vanuit de schuilhut nog van veel dichterbij voorbij zagen vliegen, was er geen twijfel meer mogelijk. In totaal hebben we hem drie keer voorbij zien komen, heel bijzonder.
We waren om één uur aangekomen in het park en tegen zessen zaten we nog steeds in één van de observatiehutten. Omdat het park dicht leek te gaan (er was nog wel een zeer posh huwelijksfeest aan de gang) zijn we ook maar vertrokken. Het was in ieder geval een zeer welbestede middag met ontzettend mooi weer.
Ons oorspronkelijke plan was om nog een bezoek te gaan brengen aan de bioscoop, maar in Clapham (waar we over moesten stappen) konden we er geen vinden, en in Sutton is de bioscoop helaas gesloten (ik hoop dat dat niet zo blijft, het was bijzonder handig om een bioscoop op twintig minuten lopen van huis te hebben). Daarom hebben we maar een hapje gegeten, in een Vietnamees restaurantje in Clapham. Voor nog geen 10 pond hebben we zeer uitgebreid en lekker gegeten.
Uiteraard heb ik erg veel foto’s gemaakt in de Wetlands. Een kleine selectie kun je vinden in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine