De bergen in!
Hallo allemaal,
Onze derde dag in de Tetons, en we waren klaar voor een flinke bergwandeling! Tot nu toe hadden we ons beperkt tot de Snake vallei, maar vandaar werd het Cascade Canyon. Het eerste gedeelte van deze wandeling is zeer populair bij de toeristen, vandaar dat we vroeg zijn vertrokken zodat we onze auto nog kwijt konden. Het eerste stukje hebben we gesmokkeld, we hebben een pontje genomen naar de overkant van Jenny Lake aan de voet van de bergen, dat scheelde ons 4km lopen. Vanaf daar zijn we omhoog geklommen naar Hidden Falls, een prachtige waterval.
Nog een stuk verder omhoog kwamen we bij inspiration point, een uitzichtpunt over de snake vallei, ik kon me voorstellen dat mensen hier kwamen om inspiratie op te doen, het uitzicht was geweldig! Vanaf hier begon de wandeling Cascade Canyon in, en raakten we de meeste toeristen kwijt.
De Canyons in de Tetons zijn eigenlijk niets anders dan smalle valleien tussen de diverse pieken van de bergrug. Cascade Canyon is ongetwijfeld populair door de ligging naast Grand Teton, met 4100m de hoogste en meest opvallende piek van de Tetons. Overigens letten wij niet alleen op de bergen, maar ook op alle natuur, groot en klein, aanwezig in de vallei. Klein was alom aanwezig in prachtige bloemen, vlinders, sprinkhaans en kleine zoogdieren zoals eekhoorns en chipmunks. Groot bleek ook niet te ontbreken. Een groep stilstaande mensen attendeerde ons erop dat er iets te zien was. Het bleek een mannetjeseland formaat bulldozer te zijn, bezig met de destructie van een aantal struiken. En dat op twee meter van het pad. Zijn gewei was imposant, dus niemand durfde verder, we hadden flink de tijd om hem te bewonderen. Uiteindelijk besloot meneer het pad over te steken en zich iets verder te begeven, waar we inmiddels elandenbok nummer 2 hadden gespot bij de rivier. Dat betekende dat wij eindelijk verder konden gaan met onze wandeling. Een groothoeklens nodig hebben om een eland te fotograferen, dat is niet iets wat veel mensen in de Tetons gegeven is, de beesten zijn doorgaans nogal schuw (en daardoor zeer populair bij de toeristen). Gelukkig heeft mijn lens een redelijke groothoek…
We zijn diep de Canyon ingelopen, totdat het pad zich splitste. Hier vonden we het wel genoeg en zijn we omgekeerd. Na een poosje zagen twee mensen die ons eerder hadden ingehaald, met een noodgang terugkomen. Meneer Eland had besloten dat het wandelpad de beste manier was om van A naar B te komen, en kwam met een noodgang op ons af. We wisten niet hoe snel we achter een stevige boom moesten komen! Gelukkig zag meneer dat er een paar sappige wilgenstruiken een eindje van het pad af stonden en vertrok…
De rest van de wandeling verliep zonder problemen, en we besloten om op de terugweg niet te smokkelen en het meer rond te lopen. Dat bleek toch een stuk verder dan gedacht, we waren allebei flink moe toen we bij de auto kwamen, na een wandeling van 12 mile (19km).
Tijdens een ijsje aan de rand van Jenny Lake bedachten we hoeveel geluk we hadden gehad met het zien van een van de zeldzame dieren in de Tetons van zo dichtbij. Nu nog dat andere zeldzame dier: de beer! Onze wens werd wel erg snel verhoord, want toen we nog even Signal Mountain, een uitzichtspunt in de vallei, opreden, stond er na een bocht een grote rij auto’s geparkeerd aan de rand van de weg, een allerlei mensen met grote lenzen in de aanslag. Niet ver van de weg zat een zwarte beer met jong bessen te eten, totaal niet gehinderd door een grote meute toeristen. Dat werd een uur genieten, vooral van de kleine die heel erg zijn best deed om zijn mama na te doen met bessen eten, maar toch ook graag met de boomstammen speelde! Een prachtige berenervaring.
Nadat moeder en baby wat verder de bossen in verdwenen zijn we maar verder gereden, waar we nog even van het uitzicht op Signal Mountain hebben genoten. We genoten wat minder van het feit dat onze telefoons opeens weer bereik hadden (vandaar de naam Signal Mountain?), er kwam een SMS binnen van Roberts zwager en zus dat er brand was geweest in hun huis. Gelukkig bleek later dat iedereen ongedeerd was, en de schade niet enorm, al moeten ze wel voor een poos hun huis uit vanwege reparaties en schoonmaak.
Wij hebben ons aan de amerikaanse hamburgers begeven in Signal Mountain Lodge, de erafgelopen kilo’s werden er weer aangegeten. Het zouden niet de laatste hamburgers zijn, want onze blokhut had geen keuken, er mocht zelfs niet gekookt worden, en de restaurants die enigszins gezonde dingen op het menu hadden waren zeer prijzig. Gelukkig was er wel fruit te krijgen, dus overdag kregen we nog een paar vitamines binnen…
groeten
Dorine