nog meer drukte
Hallo allemaal,
Afgelopen donderdag schreef ik over de eerste helft van een drukke week, hier volgt de tweede helft. Na het nodige harde werken op donderdag moest ik wederom voor vijven het kantoor uit rennen om een trein te halen. Deze keer was de bestemming weer eens de kerk. Overigens niet voor een kerk-activiteit. Er zijn nog meer Nederlandse groepen die gebruik maken van ons gebouw en deze avond organiseerde de Nederlandse City Lunches een kerstsoirée. Normaal organiseert deze groep lezingen onder lunchtijd, speciaal voor Nederlanders die in de City (het zakendistrict) werken. Ze weten bekende sprekers, zoals Wim Kok en Ayaan Hirsi Ali te krijgen. Ik ben er uiteraard nog nooit bij geweest. De city is voor mij anderhalf uur reizen vanaf mijn werk en ik zou dus een hele dag vrij moeten nemen voor een lunch. Bovendien spreken de veelal economisch getinte lezingen mij niet zo aan, ik blijf bioloog met heel veel andere interesses maar de economie hoort daar niet bij. Deze keer was de bijeenkomst echter ‘s avonds en stond er voor mij een veel interessantere spreker op het programma: Jan Siebelink, de schrijver van Knielen op een bed violen. Een prachtig maar enigszins deprimerend boek dat ik recent in één avond uit heb gelezen. Dat kwam goed uit, want de lezing bleek voornamelijk over dit boek te gaan. Voor de mensen die het niet gelezen hebben: het boek gaat over een vader die opgaat in een extreme vorm van het orthodoxe protestantisme, en de gevolgen hiervan voor zijn gezin. Het boek is autobiografisch en Jan Siebelink vertelde heel oprecht over de ervaringen met zijn vader, op een best positieve manier. Heel interessant om te horen. Na afloop stond er een heerlijk buffet en kreeg ik de gelegenheid om met wat gemeenteleden die ik normaal niet zo vaak spreek te praten. Ook werd het boek verkocht en gesigneerd door Jan Siebelink zelf. Ik had zelf nog geen kopie, had het boek van Henk geleend, dus heb de verleiding niet weerstaan. Ik had zowaar nog even de tijd om een praatje te maken met de schrijver, een aardige en interessante man.
Op vrijdag, hoera, hoefde er eens niet gereisd te worden voor de avondactiviteit. De beroemde en beruchte Institute’s Christmas Party stond op het programma. Op kruipafstand, in de sporthal van het instituut. Die nog steeds niet is ingestort en voor de gelegenheid was omgetoverd in een discotheek. De avond begon met een lopend buffet, weldadig alhoewel niet zo goed als het buffet de dag ervoor (maar wat wil je, er is natuurlijk een verschil tussen een rijke bankiersclub en een charity, wat het instituut is). En ik mopper niet want de avond was gratis, inclusief de nodige drankjes. Na het buffet gingen de voeten al snel van de vloer, waarbij ik er met een stel collega’s een wedstrijd van maakte om elkaar in een zo raar mogelijke danspose op de foto’s te krijgen. Helaas ligt mijn fototoestelkabeltje nog op mijn werk, dus ik heb het resultaat nog niet gezien, maar er staan ongetwijfeld wat goede plaatjes op, die aan de muur kunnen (al moet ik voorzichtig zijn, ook ik ben gefotografeerd).
Door alle drukte had ik inmiddels wel een verkoudheid opgelopen, net als een aantal andere collega’s. Als iemand ziek of verkouden wordt in de groep, dan pikt de rest het meestal snel op. Patient Zero (de eerste met het virus) moet vervolgens nog een maand gezeur aanhoren want vooral de heren zijn bang voor virussen. Deze keer was ik gelukkig niet patient zero. De verkoudheid maakte wel dat ik enigszins op tijd naar huis ben gegaan, met een niet al te hoog alcoholpromillage.
Gisteren kon ik zowaar een beetje uitslapen. Een beetje, want er moesten nog de nodige boodschappen gedaan worden en boodschappen doen op een zaterdag anderhalve week voor kerst is een tijdrovende affaire. Overal staan lange rijen en op highstreet kun je over de hoofden lopen (en dan wil ik niet weten hoe Oxford Street en Covent Garden, de winkelgebieden van Londen, zijn, ik heb deze straten zeer bewust vermeden de laatste weken). Na de noodzakelijke boodschappen heb ik me weer naar Londen centrum begeven, wederom naar de kerk. Daar stond een cantorijrepetitie op het programma, voor de dienst van zondag. Er was nog niet eerder gerepeteerd, dus er moest hard gewerkt worden. Bij aanvang bestond de cantorij uit twee hele personen: Gertie, die alweer maanden in Nederland woont, maar voor de gelegenheid naar Londen was gevlogen en mijzelf. Later kwam ook Marianne nog. Vervolgens zijn we anderhalf uur door David gedrild op de hoge tonen. Ik ben nu officieel mezzosopraan, met een beetje opwarmen is de hoge G geen probleem meer. Die hoge G was nodig, want we moesten een descantpartij zingen. Wie wel eens een engelse Carolservice gehoord of op TV gezien heeft, heeft ongetwijfeld gehoord dat de sopranen bij het laatste vers een hoge stem boven de gemeente zingen. Dat is wat wij mochten doen, voor het lied Once in Royal David’s City. Na anderhalf uur heerlijk gezongen (en gehoest) te hebben, hebben we nog een hapje gegeten op Spitalfields Market, waar we bijna altijd eindigen na een cantorijrepetitie).
Om tien uur was ik thuis en toen moest er nog een taart gebakken worden. Ik heb recent van een collega het recept gekregen voor een echte engelse Carrotcake (worteltaart). Dat wordt hier best veel gegeten, en het is ook echt lekker). Dat recept moest geprobeerd worden, met het gevolg dat ik tot twaalf uur in de keuken heb gestaan, en die vervolgens in een bijzonder wanordelijke status achterliet.
Vanochtend was ik alweer om tien uur in de kerk (met taart), want er moest weer gerepeteerd worden met de cantorij. De stembanden moesten weer even opgerekt worden voor de hoge G’s. De dienst zelf was een echte kerstdienst. Omdat in Londen er op eerste kerstdag geen openbaar vervoer is, en omdat veel van onze gemeenteleden daarvan afhankelijk zijn, hebben we dan geen dienst. We hebben een kerstzangdienst op het moment dat de meeste gemeenteleden nog in Londen zijn op derde advent, dus vandaag. De dienst was een mix van een Engelse Lessons en Carols dienst en een Nederlandse Kerstdienst, met veel bekende liederen. Met de cantorij, waar ook Willemina, een oudere dame uit onze gemeente, nog bij was gekomen om het totaal op vier sopranen te brengen, ging het fantastisch. Onze solostukken klonken heel zuiver en de hoge G’s werden allemaal gehaald. Na afloop kregen we het commentaar dat we als engelen zongen. Beter kun je het niet krijgen denk ik. Volgend jaar gaan we voor de hoge A!
Na afloop stond er een heerlijke kerstmaaltijd. Veel gemeenteleden hadden iets klaargemaakt en er was heel veel keus aan lekkere dingen. Mijn taart bleek bijzonder goed gelukt en was populair!
Om een uur of drie ben ik naar huis gegaan, waar de anticlimax wachtte: de keuken had veel weg van een zwijnenstal na een week niet afwassen (overigens zonder gekookt te hebben) en het fabriceren van een taart, en ook de rest van het huis kon wel een opruimbeurt gebruiken. Inmiddels is er afgewassen, geboend, geveegd, gedweild en gaat zometeen de derde was aan het rek. Niet echt zondagswerk, maar het was deze week even niet anders.
Komende week staan er nog wat activiteiten op het programma, maar er hoeft niet meer gereisd te worden tot vrijdag, en dan gaat de reis naar Gatwick airport.
Volgende keer meer!
groeten
Dorine