weer visite

By dorine on September 10th, 2007
Posted in Nieuws | 1 Comment »

Hallo allemaal,

Het is alweer een weekje geleden dat ik jullie heb bijgepraat over mijn avonturen in Chichester en Dover. Drie dagen nadat Paulien en Marieke waren vertrokken (het gewassen beddegoed was net weer droog), stond de volgende visite voor de deur: Diny, een vriendin die vorig jaar hier in Londen werkte als au-pair, en die inmiddels weer in Nederland woont.

Na een aantal natte augustusweken is het weer hier al een paar weken helemaal niet zo slecht, het is zo’n 22 graden, met regelmatig zon en zeker geen regen. Goed weer om er op uit te trekken dus, en dat hebben we op zaterdag dan ook gedaan. Omdat we ‘s avonds weer op tijd in Sutton moesten zijn, zijn we niet heel ver gegaan, maar hebben we de trein gepakt naar het gebied net ten Westen van Londen, of iets precieser: Windsor en Eton. Het duurde even eerdat we er waren, want de trein bleek niet verder te gaan dan drie stationnetjes voor onze eindbestemming. We werden met nog heel veel anderen in bussen geladen en via weggetjes die absoluut niet berekend waren op dubbeldekkerbussen (klonkklonkklengboink…., en toen was er weer een boomtak van z’n bladeren ontdaan) werden we alsnog naar Windsor getransporteerd. Daar aangekomen zijn we eerst opzoek gegaan naar de TIC, de engelse variant van de VVV. Die bleek behoorlijk lastig te vinden te zijn tussen alle souveniruitstallingen. Windsor is namelijk erg toeristisch. Niet helemaal voor niets, er staat een zeer stevig kasteel dat regelmatig bewoond wordt door niemand minder dan de koningin van Engeland. Toen we het VVV gevonden hadden bleek dat we toch wel erg stevig zouden moeten betalen om binnen te komen, en aangezien we niet oneindig de tijd hadden om het te bekijken, hebben we dat maar uitgesteld voor later (we blijven wel Nederlanders, je moet wel waar voor je geld krijgen, als je dan 15 pond betaald, wil je ook alles kunnen zien). In plaats daarvan hebben we een stuk door het plaatsje gelopen (vooral de MacDonalds in de voortuin van de queen viel op), naar de rivier, een veredeld slootje, maar toch wel degelijk de Thames.

Via een bruggetje waarop we prachtig uitzicht hadden op zo’n honderd hongerige zwanen die een familie met brood aanvielen, kwamen we aan de andere kant van de rivier. Daar was alweer een zeer toeristisch plaatsje. Weer niet helemaal voor niets, want in Eton staat een zeer beroemde kostschool, Eton College, in Nederland vooral bekend als de school waar Prins William op heeft gezeten. Toen we het dorpje inliepen kwamen we de eton-jongens al heel snel tegen. Ze zijn nogal karakteristiek gekleed. Na 16 maanden Engeland ben ik inmiddels wel gewend aan schooluniformen (lees: grijze broek of rokje, donkerblauw/rood/groen jasje, wit overhemd en stropdas), maar het uniform van Eton was toch wel heel opvallend. Alle jongens liepen in een krijtstreepbroek met daarop een witte bloes, grijs vest en last not but least een lange pandjesjas (of heet dat rokkostuum). Het lijkt mij niet erg praktisch, maar ze leken er weinig last van te hebben.

De school zelf, of beter gezegd, het oude gedeelte, bestaat uit prachtige vijftiende-eeuwse gebouwen. Ze bleken zowaar later die dag nog open te gaan voor publiek, dus we hebben nog wat rondgewandeld in de buurt en hebben ons daarna in de school gewaagd, waar we een rondleiding kregen door het oudste gedeelte (wat nog steeds af en toe werd gebruikt). Het was heel leuk om te zien en vooral de kapel (met prachtige moderne gebrandschilderde ramen in een verder middeleeuws gebouw) was prachtig. Helaas mochten we daar geen foto’s nemen, maar ook zonder fototoestel in de aanslag hebben we genoten.

Er was ook nog een museumpje over het leven op de school, met een film. Erg leuk om te zien en horen, maar ik blijf toch veel meer ophebben met het Nederlandse schoolsysteem. Eton is namelijk wel heel erg exclusief, ik geloof dat je 15000 pond per jaar moet neertellen om je zoon er school te laten gaan. Alleen voor zo’n 12 extreme slimmerikken per jaar is er een beurs. Onze rondleiddame was erg trots dat wel 18 prime ministers op Eton hadden gezeten. Ik heb mijn mond maar gehouden, maar ik ben toch erg blij dat ik uit een land kom waar de minister-president van elke willekeurige school kan komen. In Engeland is het bij het zoeken naar werk toch echt wel een pluspunt als je op een exclusieve middelbare school hebt gezeten. Gelukkig ben ik er met mijn Develsteincollege in Zwijndrecht ook gekomen.

Na Eton zijn we teruggelopen naar Windsor, alwaar we een heel klein stukje van de achtertuin van de koningin hebben bekeken (die is in totaal zo’n 15 x 15 km).

Het uitzicht was er niet onaardig en zo te zien heeft Lizzy aardig de ruimte in haar optrekje. Meer foto’s staan overigens in mijn fotoalbum. Aan het eind van de middag zijn we weer op zoek gegaan naar het vervangend busvervoer, en zodra we twee rode kolossen in zicht kregen, werden de motoren gestart en verdween onze hoop op een trein eerder uit het zicht. Allebei tegelijk, één vermoedelijk half leeg, de NS manier zeg maar. Dat werd dus een half uur wachten. Even laten hadden we alsnog mazzel, onze buschauffeur had namelijk haast (klengklengklengklengerdekleng, er ligt vast nog een spoor van takken op de weg). Op het provisorisch treineindpunt bleek er net een intercity te stoppen. Die bracht ons redelijk vlug naar Clapham Junction, hét overstapstation van Londen (zeg maar Duivendrecht in het driedubbelkwadraat). Daar hebben we een flink stuk gesnelwandeld (het tempo van “ik haal de trein toch niet meer maar loop toch maar door want stel dat). Het was stel dat, want de trein naar Sutton had twee minuten vertraging en we snelwandelden er nog net binnen.

Na Windsor was het een verademing om in het volledig toeristloze Sutton te komen. We zijn snel naar huis gelopen, want ‘s avonds kregen we nog een gast, Thea kwam eten. We hebben lekker samen gekookt en heerlijk gegeten, met Thea erbij is het geen moment stil, het was dan ook erg gezellig. Nadat Thea nog een demonstratie bliksemsnelafwassen had gegeven (en dan dacht ik dat mijn afwastempo helemaal niet onaardig was, maar hier viel ik bij in het niets) zijn we al redelijk snel redelijk moe naar bed gegaan.

Op zondag begon de dag al vroeg. Wat oorspronkelijk een doodgewone kerkdienst zou zijn, werd een bijzonder drukke dienst toen een koor uit Nederland (Grootkoor, een koor bestaande uit allemaal projectkoortjes uit het hele land) vroeg of ze mochten komen zingen. ‘s Middags moesten ze zingen in de Royal Albert Hall, in een nog veel groter koor, en ze konden dat mooi combineren met zingen in een kerkdienst in de Nederlandse kerk. Diny en ik waren om half tien in de kerk, en een kwartier later stonden er opeens 140 mensen in de kerk. Op een gemiddelde zondag hebben we zo’n 30 mensen in de kerk, dus het was best een bijzonder gezicht.

Omdat er ook avondmaal was in de dienst was de hele kerkenraad uitgerukt, met nog wat oud-kerkenraadsleden en diakonieleden erbij. Dat was best krap in de voorste bank. Ikzelf had dienst, en had het avondmaal stevig georganiseerd. In plaats van een avondmaal in een kring, zoals we het normaal altijd vieren, werd het nu een degelijk gereformeerd lopend avondmaal. Dat liep prima, al prefereer ik de kring, maar dat gaat nu eenmaal niet met 140 koormensen en toch ook zeker 40 gemeenteleden. Het koor zong in de dienst stukken van Gounod en Charpentier, het te Deum, ik zag een aantal mensen heel verbaasd kijken toen dat voetballiedje (intromuziek van de champions league) opeens gezongen werd. De trompetten en andere blazers die de originele versie van Charpentier zo bijzonder maken, ontbraken helaas, maar de organiste deed goed haar best, net als onze eigen organiste Anne, die na de dienst enorm op dreef was met een prachtig frans stuk. Helaas was ik na de dienst te druk met vanalles en nog wat, zodat ik haar niet meer heb kunnen vragen welk stuk het was.

Na één kopje koffie was het koor snel vertrokken en toen viel het opeens op dat er eigenlijk best veel gemeenteleden in de kerk waren. Het werd een heel gezellige koffiedrinksessie die weer eens zo lang duurde dat we om twee uur vriendelijk doch dringend werden verzocht door de kosters om het pand te verlaten. Dat hebben we netjes gedaan en we zijn vervolgens in een restaurant bij st Paul’s Cathedral (niet ver van de Nederlandse kerk) gezellig verder gegaan met een groepje. Een zeer geslaagde zondag.

Vanochtend moest ik weer aan het werk. Diny heeft zich alleen vermaakt in de stad. We waren toevallig allebei tegelijk thuis en hebben net nog gezellig samen gekookt. Diny blijft hier nog tot woensdagochtend en dan zal het wel weer even duren voordat we elkaar weer zien. Dan wordt het ook tijd om snel te gaan wassen, want over anderhalve week staat de volgende logee voor de deur….

groeten
Dorine