Mijn eerste werkdag
Hallo allemaal,
Mijn eerste werkdag vandaag. Ik moest me om half tien melden en ik was op tijd weggegaan. Dat was maar goed ook, want de geplande 20 minuten lopen bleken een half uur te zijn. Bovendien bleek het weggetje waarvan ik dacht dat het leidde naar de ingang naar het terrein van het kankerinstituut naar het ziekenhuis te leiden. Ik had geen zin om te gaan dwalen door een kanker instituut dus het resultaat was 15 minuten omlopen en dus 10 minuten te laat. Daar baalde ik best wel van, maar mijn baas vond het niet erg gelukkig.
Ik had best wel lang geprakkizeerd wat ik aan zou trekken vandaag. Over het algemeen gaan mensen hier erg netjes gekleed naar hun werk (waarschijnlijk het resultaat van jarenlang schooluniform dragen), maar bij mijn sollicitatie was al gevraagd om me informeel te kleden. Uiteindelijk heb ik gekozen voor een nette blauwe broek en een net truitje. Al dat geprakkizeer bleek overigens nergens voor nodig te zijn, mijn baas bleek gekleed in een hele vale spijkerbroek met erg veel gaten, een verwassen poloshirt en bergschoenen, het prototype wetenschapper. Ook mijn andere nieuwe collega’s droegen opvallend vaak een spijkerbroek. Ik ga me dus niet meer druk maken over wat ik aantrek.
Om half tien had ik eerst een kort gesprek met mijn nieuwe baas, Chris, die me vervolgens overdroeg aan een van zijn mensen, Suzie. Zij is met me achter allerlei passen, labjassen, computerinlogcodes, veiligheidscursussen e.d. aangegaan. Dat was opvallend snel geregeld, het instituut is klein en weinig burocratisch, mensen willen je graag helpen. Ik kreeg duizend excuses dat mijn computerinlogcode een of twee dagen op zich zou laten wachten. Vervolgens volgende het rondje handen geven, dat overigens beperkt bleef tot de mensen uit de groep kindergeneeskunde waar ik ook in ga werken. Dat zijn een stuk of twaalf mensen en ik geloof dat ik de meeste namen wel ken.
Vervolgens ben ik achter een computer neergeplant om allerhande veiligheidsinstructies te lezen. De labveiligheidsinstrukties zijn niet anders dan op Nederlandse labs, misschien zelfs minder streng, maar alle maatregelen om vreemden uit het gebouw te houden zijn indrukwekkend. Je kan het gebouw alleen in met een speciale pas (heb ik inmiddels), of onder begeleiding van een staflid. Overal zijn deuren waar je alleen met dezelfde pas doorkan. Dit is allemaal met het oog op organisaties zoals het animal liberation front. Deze zogenaamde dierenbeschermers schuwen geen enkel geweld tegen medewerkers van instituten zoals het mijne. Gelukkig ga ik geen dierproeven doen, maar er werd toch al wel gewaarschuwd om mezelf maar niet in het telefoonboek te laten zetten, en vooral op het werk geen priveadresgegevens te laten slingeren, voor het geval er toch iemand mocht binnenkomen.
Rond een uur of half elf hebben we met elkaar koffie gedronken, de afdeling heeft geen aparte koffiekamer, maar voor het hele gebouw is er een soort kantine met koffiebar annex keuken waar je ‘s middags zelfs een warme maaltijd kunt krijgen. ‘s middags hebben we ook met elkaar geluncht. Dat zijn de momenten waarop je goed kunt praten met elkaar, want op de kamers is het vrij stil. Er is 1 kamer met alleen mensen van kindergeneeskunde, maar daar zit ik helaas niet in. De kamer waar ik wel in zit wordt gedeelt met mensen van een andere afdeling en daar wordt totaal niet mee gecommuniceerd. Erg jammer, maar gelukkig zitten er nog drie AIO’s van mijn groep op de kamer.
‘s Middags heb ik alleen maar artikelen gelezen. De afgelopen maanden heb ik dat nog regelmatig gedaan, maar 5 uur achterelkaar ben ik toch niet meer gewend. Om zes uur ben ik dan ook opgestapt, ik was helemaal moegelezen. Morgen een nieuwe dag waarop ik hopelijk ook iets op het lab ga doen.
Ik ben best tevreden over mijn eerste dag, leuke nieuwe collega’s, een leuk onderzoeksproject. Voorlopig ben ik wel erg moe van alle nieuwe indrukken, het vele lezen, het ontbreken van daglicht (mijn kamer had helemaal aan het andere eind wel wat ramen, maar die waren behoorlijk verduisterd met luxaflex, ik moest het dus doen met geel TL-licht en daar wordt ik snel moe van) en het de hele dag engels spreken.
Morgen weer een dag en hopelijk een nieuw verslag.
groeten
Dorine