Birmingham
Hallo allemaal,
Ik ben net terug uit Birmingham en ik ben behoorlijk moe dus ik denk niet dat dit een vreselijk lang verhaal gaat worden. Toch even een overzicht van wat er de afgelopen dagen allemaal gebeurd is.
Zondagochtend ben ik al redelijk vroeg vertrokken richting Londen. Daar ben ik eerst naar de kerk geweest, er was een gastpredikant die zelf tien jaar geleden predikant van de Nederlandse kerk was geweest. Hij kon heel boeiend vertellen. Na de dienst heb ik geoefend met de cantorij. We hebben weer een aantal mooie liederen om te zingen. Hierna heb ik nog een poosje fluit gespeeld met David op het orgel. Ik denk dat hij vooral wilde horen hoe ik kon spelen en of het aan zijn kwaliteitseisen voldeed. Wat dat betreft ben ik volgens mij prima geslaagd, hij was erg enthousiast.
Vervolgens ben ik naar station Euston gegaan. Daar had ik afgesproken met Ola, mijn nieuwe collega. Samen zijn we naar Birmingham gereisd. Daar aangekomen stapte Rachael uit de zelfde trein. Met z’n drieen zijn we op zoek gegaan naar het hotel. Ik had een kaart, maar Rachael dacht dat ze het zo wel kon vinden. We hebben dus een aardig rondje gelopen. Birmingham heeft de afgelopen jaren enorme stadsvernieuwing ondergaan, het is nu een gezellige uitgaans- en winkelstad, zonder al te veel bijzondere gebouwen. Van de oude grauwe industriestad is bijna niets meer terug te vinden. Bijna niets meer, maar tijdens ons toeristische rondje op zoek naar het hotel kwamen we toch langs diverse plaatsen die mijn beeld van Birmingham bevestigde (half afgebroken gebouwen waarin nu een met onkruid overgroeid parkeerterrein is, een tunneltje onder de grote weg door met een bijzonder penetrante urinelucht, de nodige (gebroken) lege alcoholflessen en louche rondhangende types). Gelukkig had ik mijn kaart nog en hebben we het hotel toch nog gevonden, al hadden we het in een kwartier in plaats van drie kwartier kunnen lopen. Het hotel was prima, heel grote kamers, die we niet eens hoefden te delen met een collega. Al redelijk vlot zijn we richting het congresgebouw gegaan, want de openingsreceptie begon. Als het om gratis gaat, dan hebben Nederlanders een behoorlijke naam, maar als het om gratis drinken gaat, dan kunnen de engelsen er ook behoorlijk wat van. We zijn dus flink aan de wijn gegaan. Gelukkig voor het alcoholpromillage in mijn (maar voornamelijk Rachaels) bloed was er om acht uur ook nog een debat waar we naartoe zijn gegaan. Vervolgens kwamen we Rachaels nieuwe collega’s (van de andere vestiging van het instituut) tegen en zijn we met hen een hapje gaan eten (het was zondagavond tien uur, maar gelukkig was de pizzaexpress nog open). Daarna zijn we richting hotel gegaan, waar precies mijn collega’s Lynley, Olga (niet te verwarren met Ola,die is pools, Olga komt uit Kroatie maar woont al jaren in Engeland), en Raisa tegen. Met elkaar hebben we nog wat gedronken in de lobby en uiteindelijk lag ik zowaar voor twaalven in bed.
De volgende dag waren we rond een uur of negen in het congrescentrum. Daar hebben we de hele dag de nodige presentaties bekeken. De sprekers waren erg goed, ze waren duidelijk niet alleen uitgenodigd op basis van hun wetenschappelijke prestaties, maar ook op hun vermogen om dat op een leuke manier over te brengen aan het publiek. ‘s Middags kregen we een erg lekkere lunch en konden we de posters bekijken. Daarna waren er weer de nodige praatjes, tot half acht ‘s avonds, maar vlak voordat het laatste praatje begon kondigde Chris aan dat hij nu bier wilde en dat we met z’n allen iets gingen drinken. Een echt goed voorbeeld voor zijn onderzoekers, mijn baas. We zijn letterlijk het dichtsbijzijnde cafe ingedoken en daar hebben we de nodige uren gehangen. Uiteindelijk had men tegen een uur of tien door dat er ook nog iets gegeten moest worden en dat dat op maandagavond in Birmingham wellicht lastig zou zijn. We zijn een japans restaurant ingedoken, waar we allemaal rond een grote roerbakplaat werden geschoven. Er kwam een kok die voor ons ter plekke het eten ging klaarmaken. Erg leuk, zeker toen de kok ging jongleren met eieren, en Chris besloot (na zeker vijf halve liters bier) dat hij dat ook kon. Ik ben maar preventief wat naar achteren geschoven en dat was goed ook. We hebben in ieder geval flink gelachen! Het eten was erg lekker, maar erg veel, zeker om tien uur ‘s avonds. Ook moesten we met stokjes eten en ik was de enige die dat voor het eerst deed. Toch had ik de truk al redelijk snel door en heb ik toch wel genoeg binnengekregen. Toen we uitgegeten waren, dook Kathy, de prof, opeens op, en ook zij had duidelijk al de nodige glazen wijn gedronken. Alle japanners in het restaurant wilden naar huis, maar Kathy bestelde nog een fles Saki (japanse zeer sterke drank), dus ze moesten nog een poosje blijven. Het was erg gezellig, maar aangezien de alcoholpromillages van mijn collega’s aardig opliepen, vond ik het, toen we uiteindelijk toch het restaurant uitgegooid waren wel genoeg, het was ook al tegen enen. Ook Olga wilde graag naar bed, dus we zijn samen naar het hotel gegaan.
Vanochtend waren Olga en ik ook als eerste en enigen voor negen uur aan het ontbijt. Het congresprogramma was weinig interessant vanochtend, dus ik heb met Olga en Lynley, die inmiddels ook boven water was, eerst uitgebreid ontbeten en en passant nog kennis gemaakt met een voormalige collega van Olga die in het enige kinderziekenhuis van Londen waar we nog niet mee samenwerken, een behoorlijke collectie hersentumorweefsel heeft. Een vruchtbaar ontbijt dus. Na het ontbijt zijn Olga en Lynley op hun kamer gaan werken aan presentaties die ze morgen moeten geven, en ik ben naar het congrescentrum gegaan om daar op mijn gemak mijn poster op te hangen en de andere posters te bekijken. Eigenlijk was het mijn poster niet, ik had er maar heel weinig werk voor gedaan. Suzie zou hem presenteren, maar die zit nu zo dicht tegen de adoptie van haar nieuwe zoontje aan, dat ze het niet zag zitten om een paar dagen van huis te gaan. Ik heb haar dus proberen te vervangen en dat ging best aardig, ik kreeg heel wat bezoek. Overigens was dat voor 80% mannelijk en droeg ik vandaag een redelijk kort rokje met mijn hoge laarzen eronder…. Ik had gehoopt op wat feedback van collega’s, maar de enige die op kwam duiken was Kathy, en die wilde voornamelijk weten of ik Chris al had gezien. Dat was niet zo, sterker nog, Chris is vandaag niet meer boven water gekomen, vermoedelijk is hij vanochtend met een flinke kater het hotel uitgeslopen en naar huis gegaan. Ik ben benieuwd of hij morgenochtend als ik netjes om acht uur begin al in zijn kantoortje zit.
Tussendoor heb ik overigens ook nog even heel kort gewinkeld met Olga en Lynley. Eigenlijk beperkte zich dat vooral tot een lunch bij de Starbucks, heel gezellig. ‘s Middags waren er veel verschillende praatjes tegelijk. Ik zat in een hele leuke sessie met erg leerzame praatjes. Na afloop bleek dat al mijn collega’s (behalve Chris dan) toch weer present waren. Rachael ging een vriendin opzoeken, en met de rest (Lynley, Ola, Raisa en Olga) ben ik richting hotel gegaan, waar we ons met z’n allen in Olga’s auto hebben gepropt. Zo zijn we teruggereden naar Sutton. Ik vermoed dat de trein sneller was geweest, maar dit was zeker gezelliger. Olga heeft ons afgezet bij station Sutton en is snel vertrokken, want ze woont nog anderhalf uur rijden verder, helemaal in het graafschap Kent. Super dat ze ons mee wilde nemen en in Sutton wilde brengen!
Ik geloof dat het toch nog een flink verhaal is geworden dus ik ga er nu snel een eind aan breien en naar bed.
groeten
Dorine