By
dorine on October 25th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on onverwachte dingen
Beste allemaal,
Net als je denkt dat je leven in een rustig ritme is beland, maandag tot vrijdag werken, zaterdag boodschappen doen en schoonmaken, misschien nog wat vrienden zien en zondag naar de kerk, gebeuren er weer onverwachte dingen. Vandaag was zo’n onverwachte dag. De eerste signalen daarvoor kwamen op maandag, toen kregen we namelijk te horen dat er iemand van de fabrikant langs zou komen om ons te helpen met de problemen die we hebben met een aantal experimenten, waaronder dat van mij. We dachten: eerst zien, dan geloven, maar vandaag stond de persoon van de fabrikant ook daadwerkelijk voor de deur. Vervolgens bedacht mijn baas gisteren dat hij had afgesproken om vandaag met het hele hersentumor-team naar Oost-Londen te gaan om daar een andere groep te ontmoeten die ook aan hersentumoren werkt. Dat was een beetje onhandig met de mensen die onze problemen kwamen oplossen in het lab, maar uiteindelijk zijn we toch ‘s middags naar Oost-Londen gegaan. De mevrouw van de fabrikant is eerst met mijn collega aan de slag gegaan (ik was niet de enige met problemen), morgen gaan we mijn experimenten bekijken.
Om twaalf uur zijn we dus afgereisd naar Whitechapel, wat net ten oosten van het centrum van Londen ligt. Het is een hele andere wereld dan ik gewend ben. Toen we het metrostation uitstapten, belandden we meteen op een hele drukke markt waar er overal mensen krioelden. De meeste heren waren gekleed in witte jurken, en de meeste dames van top tot teen (vaak inclusief gezicht) in het zwart gesluierd. Ik ben inmiddels echt wel wat gewend in Londen, maar hier keek ik toch echt mijn ogen uit. Het ging er overigens erg gemoedelijk aan toe. Het was leuk om iets van een heel andere cultuur te happen. Midden tussen alle oosterse kledingwinkeltjes, curry-restaurants en belwinkeltjes was het gebouw waar we moesten zijn. Geen oud, vervallen gebouw, zoals alle huizen in de buurt, maar brandnieuw pand. Van buiten zag het er nog enigszins normaal uit, maar binnen was het tamelijk futuristisch. Het hele gebouw was van glas. Onderin, uitgestrekt over de hele kelder, was er één reuzegroot lab waar iedereen in het gebouw zijn labwerk deed. Het midden van het gebouw was van boven naar beneden helemaal open, wel hingen er bovenin het gebouw drie supergrote futuristische kunstwerken (een reuzachtige bol, een wolkachtige structuur en iets wat me het meest aan een menselijke cel met allemaal pootjes (dendritische cel, voor de insiders) deed denken. Bij nadere verkenning bleken dit de meeting-rooms te zijn. Wij hadden onze bijeenkomst in de dendritische cel, door onze gastheer en dames ook wel Spiky genoemd.
Chris had ons gisteren lastminute opgedragen een presentatie in elkaar te zetten. We hebben daar echt teamwerk van gemaakt. Onze presentaties sloten perfect op elkaar en met z’n vieren (naast mij Lara, Lynley en Nathalie, de mensen die ook aan hersentumoren werken) hebben we zo’n beetje al ons werk gepresenteerd. Het werk dat de andere groep, waar we te gast waren, had gedaan, bleek goed aan te sluiten bij wat wij doen. Een paar van hen kende ik al, omdat ze bij ons een aantal soorten kankercellen hebben opgehaald. Het waren erg aardige mensen en waarschijnlijk gaan we nauw samenwerken met elkaar. Een zeer succesvolle middag dus! Uiteraard eindigde die in de kroeg.
Gisteravond had ik ook een emailtje gekregen van Sharon, een meisje dat ik op Iona heb ontmoet. Er bleek een Iona zangavond te zijn in een kerk vlakbij de Tower en ze vroeg of ik ook kwam. Toevallig was de Tower twee metrostations van waar wij waren, dus dat maakte het makkelijk om even binnen te stappen. Geleid door twee heel enthousiaste mensen (één iemand van de Iona-community en een meisje dat twee jaar als musicus op Iona heeft gewerkt) hebben we zo’n 10 liederen gezongen, de meeste meerstemmig (lees: tweestemmig, er waren wat weinig bassen (1) en tenoren (0)). Na afloop ben heb ik met Sharon, een amerikaanse vriendin van haar (Sharon is zelf ook Amerikaans maar woont in Londen) en haar Canadese huisgenote nog een hapje gegeten in een japans restaurant met uitzicht over Tower en Towerbridge. Hoewel ik nu al bijna achttien maanden in Londen woon, blijft het toch een traktatie om te dineren met dat uitzicht, het zien van deze superattracties geeft toch altijd nog een beetje een vakantiegevoel. Het was erg gezellig en het eten was erg lekker.
Na al deze onverwachte leuke dingen, mag ik morgen weer gewoon aan het werk in het lab. Hopelijk kan ik, samen met de dame van de fabrikant van onze spullen, nu eindelijk mijn experimentele problemen oplossen.
groeten
Dorine
By
dorine on October 21st, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on herfst
Hallo allemaal,
Na een week vol mislukte proeven (niet door mijn fouten) was ik toe aan een rustig weekend. Dat was me gelukkig ook gegund. Ik heb eindelijk weer eens een keer uit kunnen slapen (gisteren) en uit de bibliotheek heb ik een enorme stapel boeken gehaald, waarin ik heerlijk van heb genoten (al ben ik pas bij boek twee van de zeven).
Vanochtend was ik als vanouds weer in de kerk, die weer redelijk gevuld was. Na de dienst, het koffiedrinken en daarna nog een korte gemeentevergadering was er alweer een halve dag voorbij. Het weer was echter te mooi om thuis op de bank te gaan hangen met een boek, dus heb ik me weer eens naar Kew begeven. Het was een prachtige middag om eens lekker rond te gaan lopen door Kew gardens, dacht ik. Ik was niet de enige die dat dacht, Kew was net zo druk als op hoogtijdagen in de zomer. Dat heeft alles te maken met een tentoonstelling die er op het moment is.
In Kew staan zo’n 30 beelden van de beroemde engelse kunstenaar Henry Moore. Helaas was het rond de beelden, die verspreid door een gedeelte van de tuinen stonden, zo ontzettend druk dat ik er maar niet al te lang stil gestaan heb. Al vrij snel heb ik me naar een gedeelte van de tuinen begeven waar het gefluit van de vogels wel boven het gegil van kinderen uitkwam. Overigens werd het gefluit van de inheemse vogels wel weer overstemd door het gekrijs van vele halsbandparkieten (in het verleden door mij met papegaai aangeduid). Gelukkig was er naast de parkieten nog genoeg ander gevogelte te zien: vinken, eksters, vlaamse gaaien, duiven, lijsters, vier soorten ganzen enz.
Na mijn vakantie op Iona waar ik exorbitant veel foto’s heb genomen, heeft mijn camera een poosje geen dienst gehad, ik had even genoeg plaatjes geschoten. Nu overal in de buurt hier de boven prachtig verkleuren, vond ik het wel weer eens tijd om het apparaat tevoorschijn te halen en mee te nemen naar Kew.
En met de zon op een prachtig rood gekleurde boom, hetgeen dan ook nog eens reflecteert in het water, kon ik het fototoestel echt niet in mijn tas laten zitten. Het aantal verkleurde bomen in Kew (waar er toch zo’n 14000 staan) viel me eigenlijk een beetje tegen. Hier in de buurt staan voornamelijk esdoorns en die kleuren prachtig. In Kew waren er niet zoveel esdoorns, dus ik moest het doen met andere bomen.
Toch was er her en der wel veel moois te zien. Het resultaat was weer zo’n 100 foto’s, waarvan ik de mooiste zoals gebruikelijk in mijn fotoalbum heb geplaatst.
Na twee uur rondgewandeld en genoten te hebben in Kew, vond ik toch maar tijd worden om naar huis te gaan. De zon was bijna weg en het werd snel frisser. Het was hier namelijk dit weekend wel koud. Helaas had ik weinig geluk. Aangekomen op station Richmond (ik had besloten om met de trein naar huis te gaan omdat ik in de trein kan lezen, in de bus lukt dat niet), bleek dat er bijzonder weinig treinen gingen, eens per half uur ging er een stoptreintje naar Clapham Junction, mijn overstapstation. Natuurlijk was de trein net 1 minuut weg toen ik aankwam, dus heb ik negenentwintig minuten plus tien minuten vertraging staan koukleumen op station Richmond. Ook op Clapham moest ik weer een poos wachten, mijn 15 denier panty bleek toch wel erg dun te zijn.
Gelukkig ben ik toch thuis gekomen, waar het een stuk warmer was. Ik ben nog te koppig om de kachel aan te doen, vorig jaar ben ik daar ook niet voor half november mee begonnen, dus zit ik nu met een dikke trui aan te typen, wat eigenlijk best goed te doen is. Ik heb het weer lekker warm naast de koude radiatorplaat. De verwarming kan nog wel even uitblijven denk ik, zeker als het overdag zonnig blijft.
Mijn boek is spannend, dus ik ga nu stoppen met dit stuk,
groeten
Dorine
By
dorine on October 15th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on het gewone leven
Hallo allemaal,
Na alle kloosteravonturen is inmiddels het gewone leven weer begonnen. Niet dat dat rustig is overigens. Vorige week door de weeks ben ik welgeteld twee avonden thuis geweest die vervolgens grotendeels gevuld werden door kerkenraads- en huishoudtaken. Donderdagavond ben ik nog gezellig uit geweest met mijn collega’s, het was alweer een paar maanden terug dat we iets samen gedaan hadden. We hebben eerst met z’n allen iets gegeten bij Wagamama, een Japanse restaurantketen hier in Londen (en ook in Amsterdam heb ik begrepen), waarbij ik het voor elkaar gekregen heb om zelfs met chopsticks (eetstokjes) als eerste klaar te zijn, en mijn chopsticktechniek is niet bepaald geweldig. Ik moet toch eens wat gaan doen aan dat eettempo van mij. Na het eten, wat erg lekker was, zijn we met de hele ploeg naar een toneelstuk in the West End geweest. Het stuk heette 39 steps en was gebaseerd op een Hitchcock film uit de jaren dertig. Het zat vol met echte engelse humor, ik heb enorm gelachen.
Afgelopen weekend waren er geen bijzondere dingen, maar toch zat het weer goed vol. Er moest een presentatie over onze Iona-reis in elkaar gezet worden en ik had beloofd om scones te bakken voor de hele kerk. De kerkdienst was onverwacht goed bezocht en de presentatie (en scones) na afloop waren erg geslaagd. De besprekingen voor de Iona-reis 2008 zijn alweer begonnen!
Op mijn werk is het afwisselend druk en rustig. Het zou erg druk moeten zijn, maar aangezien op het moment echt helemaal niets wil lukken op het lab, ben ik voornamelijk bezig met troubleshooten en heb ik drukke emaildiscussies met fabrikanten van spullen waarvan ik denk dat ze niet helemaal goed zijn (altijd makkelijk, iemand anders de schuld geven). Zojuist heb ik een zoveelste poging gedaan om mijn microarray werkend te krijgen, woensdag weet ik of dat gelukt is. Helaas bleek de collega die één van de monsters bezat die ik moest testen, opeens verdwenen voor een paar uur, dus kon ik pas om half vier beginnen. Het is dus een latertje geworden.
Gelukkig was er ook goed nieuws op het werk. Mijn collega Lara, die terug was naar Australie om daar te proberen aan een werkvergunning te komen, is weer terug in Engeland. Met werkvergunning! Verder werkt het hele lab naar deadlines toe, zowel de niertumorgroep als de hersentumor (mijn) groep hebben een deadline voor een congres op 1 december. Ik ontdekte vandaag overigens dat onze deadline is verschoven naar 15 januari, iets wat mijn baas volgens mij expres was vergeten te melden. Verder hebben komende vier weken drie van mijn collega’s een examen dat hier gebruikelijk is aan het eind van het eerste jaar van een promotieonderzoek. Dat levert de desbetreffende dames een hoop stress op, ik hoop dat het op het lab, als die examens voorbij zijn, een stukje kalmer wordt.
Meer heb ik niet te melden geloof ik,
groeten
Dorine
By
dorine on October 10th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on FJT en meer
Beste allemaal,
Het is alweer even geleden dat ik hier iets geschreven heb. Afgelopen weekend ben ik namelijk weer weggeweest, deze keer naar Nederland. Op donderdagavond ben ik naar Schiphol gevlogen en de nodige NS-frustraties (mijn engelse pinpas deed het niet op de automaat, mijn Nederlandse was geblokkeerd en bij het loket werd ik lekker afgebekt) ben ik dan toch in Rotterdam beland, ik heb bij Jeroen en Anne gelogeerd. De volgende ochtend zijn we al vroeg vertrokken naar Megen, na eerst ook Fenneke opgehaald te hebben. In Megen waren we op tijd voor de start van de voorbereidingen van het FJT, het Franciscaans Jongerentreffen, een jongerenweekend georganiseerd bij de Franciscanen en Clarissen in Megen. Het was heel goed om weer in Megen te komen, ik kom daar nu al zoveel jaar dat het bijna als een soort ‘thuis’ voelt.
Overdag heb ik geholpen met het inrichten van kerk en acropolis (het dorpshuis van Megen) voor het weekend, en later ben ik naar het station gegaan om mensen daar te ontvangen en met ze te wachten op de pendelauto en bus. Dat heb ik al een aantal jaren gedaan, je ontmoet meteen veel mensen op die manier.
Rond half acht begon het weekend met een welkom, gesprek in groep en een dienst. Een goed begin! Op zaterdag moesten we om zeven uur alweer op (au, Iona was dan toch iets milder) voor weer een volle dag. ‘s Ochtens was er een pelgrimstocht door Megen en ‘s middags waren er workshops, waarbij ik met mijn groep vredesliederen mocht gaan zingen in de kerk. We hebben heerlijk gezongen en een aantal nieuwe liederen geleerd. Hierna hebben we nog lekker een eind gelopen over de dijk, naar het kapelletje van Maria en de zeven weeen, de vaste wandeling als ik in Megen ben. ‘s Avonds hebben we heerlijk gegeten, zijn we bij de zusters naar de vigilieviering geweest en was er een prachtige kleinkunstvoorstelling van Charlotte Glorie. Na een gezellig samenzijn volgde de nachtwake, net als andere jaren weer met veel rust en mooie teksten en liederen. Helaas was de nacht na de nachtwake erg kort.
Op zondag hebben we met elkaar gesproken in de groepen en hierna was de eucharistieviering die werd afgesloten in een kring buiten in de tuin. Hierbij werden er ook duiven vrijgelaten, het thema van het weekend was vrede en alle goed. Direkt hierna heb ik afscheid genomen van iedereen, wat niet makkelijk was omdat ik heb besloten dat het mijn laatste FJT was en ik Megen en veel mensen daar waarschijnlijk voorlopig niet meer zal zien.
Jeroen heeft me naar het station gebracht, vanwaar ik verder met de trein ben gereisd naar Rotterdam. Daar heb ik de nieuwe flat van Renske en Gijs bewonderd. Een heel leuk huisje, heel handig gelegen tussen stations Blaak en Centraal en vlak bij de grote zaterdagmarkt. We hebben nog wat rondgelopen door de stad en een ijsje gegeten bij de beste ijswinkel van Nederland (erg lekker!). Hierna zijn we door gegaan naar mijn ouders, ik had mijn vader al even niet gezien dus het was erg goed om daar weer te zijn. Mijn moeder had, zoals altijd als ik in Nederland ben, weer lekker gekookt.
De volgende ochtend ben ik begonnen met een tochtje naar de bank om mijn bankpas te laten deblokkeren, het was vreselijk onhandig dat ik die nergens voor kon gebruiken. Hierna heb ik mijn oma’s en mijn oom Jan en tante Bep (Jeroens ouders) nog even bezocht. Ook heb ik de supermarkt nog even onveilig gemaakt, er moesten weer de nodige nederlandse produkten mee naar Engeland. Rond half vier hebben mijn ouders me naar Rotterdam Airport gebracht waar er een rij van 0 personen stond voor de incheckbalie. Dat was dus heerlijk snel gedaan, dus we hebben nog een uur koffie kunnen drinken met uitzicht op de start/landingsbaan. Toen het tijd werd om te boarden ben ik maar eens door de security en douane gegaan (kostte ook twee minuten) en even later kon ik het vliegtuig in. Vanaf het terras zag ik zelfs mijn ouders nog zwaaien. Het vliegtuig vertrok precies op tijd en kwam aan met vijftien minuten vervroeging op London City Airport, alwaar mijn koffer al op de band lag. Vervolgens kwam ook de Docklands Lightrail die me naar het centrum zou brengen precies aanrijden. Deze treinverbinding rijdt zonder machinist en aangezien ik een plekje helemaal voorin had gescoord had ik leuk uitzicht over de rails, een heus achtbaaneffect.
Ik ben direkt doorgegaan naar de kerk waar ik ruim op tijd was voor de kerkenraadsvergadering. ‘s Avonds om half twaalf was ik thuis. Inmiddels heb ik alweer twee dagen gewerkt en het nodige kerkenwerk gedaan, zojuist heb ik me nog in het altijd gezellige Croydon (mmm) gewaagd om een gemeentelid in het ziekenhuis op te zoeken. De manier waarop ik haar aantrof heeft me weer in de overtuiging gesterkt dat ik hier in Engeland toch vooral het ziekenhuis moet zien te vermijden.
Inmiddels ben ik goed moe en ga ik mijn bed opzoeken. Tot de volgende keer,
groeten
Dorine
By
dorine on October 2nd, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on verslag online
Beste allemaal,
Tussen alle drukke bedrijven door heb ik afgelopen dagen kans gezien om het verslag van de Iona-reis in te typen. Hieronder kun je het vinden, gesorteerd op datum. Een aantal trouwe bezoekers van mijn fotoalbum had al gezien dat mijn foto’s inmiddels ook online staan, je kunt ze hier vinden.
groeten
Dorine