By
dorine on September 12th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on werk
Hallo allemaal,
Soms hebben we op het werk onverwachtse invallen. Vandaag bedachten we dat het de laatste werkdag van mijn collega Lara voordat ze teruggaat naar Australie, waar ze vandaan komt. Ze gaat officieel met vakantie, maar omdat ze nog wat problemen heeft met haar werkvergunning is het niet helemaal zeker of ze na haar vakantie Engeland weer in mag. Ook is ze tijdens haar vakantie nog eens jarig. Genoeg redenen om een etentje te doen. Om half één zijn we gaan lunchen in een mediterraanse tapas bar in Sutton waar ik al eerder met mijn ouders ben geweest. Een gezellig en lekker uitje!
Helaas bereikte vlak daarna ons veel minder leuk nieuws. Ik heb hier al eerder geschreven over mijn hoogzwangere collega Boo. Vorige week maandag is ze bevallen van een dochter, maar er was iets mis met de baby. Ze had een veel te dik buikje en de lever bleek veel te groot te zijn. Ze is overgebracht naar een gespecialiseerd kinderziekenhuis in Birmingham, waar allerlei onderzoeken zijn gedaan. De uitslag kwam vandaag: een neuroblastoom. Dat is een soort kanker die bijna alleen bij kleine kinderen voorkomt. We doen er op de afdeling notabene onderzoek aan. Er bestaat een zeldzame variant die soms zonder behandeling verdwijnt (heel bijzonder voor kanker) en we zijn nu met z’n allen heel hard aan het hopen dat de baby die variant heeft. Er worden nog verdere test gedaan die wat meer duidelijkheid kunnen geven. De baby schijnt verder overigens prima in orde te zijn, ze drinkt en ademt goed.
Vanmiddag was dus iedereen wel aangeslagen. Hopelijk krijgen we snel goed nieuws.
groeten
Dorine
By
dorine on September 10th, 2007
Posted in Nieuws | 1 Comment »
Hallo allemaal,
Het is alweer een weekje geleden dat ik jullie heb bijgepraat over mijn avonturen in Chichester en Dover. Drie dagen nadat Paulien en Marieke waren vertrokken (het gewassen beddegoed was net weer droog), stond de volgende visite voor de deur: Diny, een vriendin die vorig jaar hier in Londen werkte als au-pair, en die inmiddels weer in Nederland woont.
Na een aantal natte augustusweken is het weer hier al een paar weken helemaal niet zo slecht, het is zo’n 22 graden, met regelmatig zon en zeker geen regen. Goed weer om er op uit te trekken dus, en dat hebben we op zaterdag dan ook gedaan. Omdat we ‘s avonds weer op tijd in Sutton moesten zijn, zijn we niet heel ver gegaan, maar hebben we de trein gepakt naar het gebied net ten Westen van Londen, of iets precieser: Windsor en Eton. Het duurde even eerdat we er waren, want de trein bleek niet verder te gaan dan drie stationnetjes voor onze eindbestemming. We werden met nog heel veel anderen in bussen geladen en via weggetjes die absoluut niet berekend waren op dubbeldekkerbussen (klonkklonkklengboink…., en toen was er weer een boomtak van z’n bladeren ontdaan) werden we alsnog naar Windsor getransporteerd. Daar aangekomen zijn we eerst opzoek gegaan naar de TIC, de engelse variant van de VVV. Die bleek behoorlijk lastig te vinden te zijn tussen alle souveniruitstallingen. Windsor is namelijk erg toeristisch. Niet helemaal voor niets, er staat een zeer stevig kasteel dat regelmatig bewoond wordt door niemand minder dan de koningin van Engeland. Toen we het VVV gevonden hadden bleek dat we toch wel erg stevig zouden moeten betalen om binnen te komen, en aangezien we niet oneindig de tijd hadden om het te bekijken, hebben we dat maar uitgesteld voor later (we blijven wel Nederlanders, je moet wel waar voor je geld krijgen, als je dan 15 pond betaald, wil je ook alles kunnen zien). In plaats daarvan hebben we een stuk door het plaatsje gelopen (vooral de MacDonalds in de voortuin van de queen viel op), naar de rivier, een veredeld slootje, maar toch wel degelijk de Thames.
Via een bruggetje waarop we prachtig uitzicht hadden op zo’n honderd hongerige zwanen die een familie met brood aanvielen, kwamen we aan de andere kant van de rivier. Daar was alweer een zeer toeristisch plaatsje. Weer niet helemaal voor niets, want in Eton staat een zeer beroemde kostschool, Eton College, in Nederland vooral bekend als de school waar Prins William op heeft gezeten. Toen we het dorpje inliepen kwamen we de eton-jongens al heel snel tegen. Ze zijn nogal karakteristiek gekleed. Na 16 maanden Engeland ben ik inmiddels wel gewend aan schooluniformen (lees: grijze broek of rokje, donkerblauw/rood/groen jasje, wit overhemd en stropdas), maar het uniform van Eton was toch wel heel opvallend. Alle jongens liepen in een krijtstreepbroek met daarop een witte bloes, grijs vest en last not but least een lange pandjesjas (of heet dat rokkostuum). Het lijkt mij niet erg praktisch, maar ze leken er weinig last van te hebben.
De school zelf, of beter gezegd, het oude gedeelte, bestaat uit prachtige vijftiende-eeuwse gebouwen. Ze bleken zowaar later die dag nog open te gaan voor publiek, dus we hebben nog wat rondgewandeld in de buurt en hebben ons daarna in de school gewaagd, waar we een rondleiding kregen door het oudste gedeelte (wat nog steeds af en toe werd gebruikt). Het was heel leuk om te zien en vooral de kapel (met prachtige moderne gebrandschilderde ramen in een verder middeleeuws gebouw) was prachtig. Helaas mochten we daar geen foto’s nemen, maar ook zonder fototoestel in de aanslag hebben we genoten.
Er was ook nog een museumpje over het leven op de school, met een film. Erg leuk om te zien en horen, maar ik blijf toch veel meer ophebben met het Nederlandse schoolsysteem. Eton is namelijk wel heel erg exclusief, ik geloof dat je 15000 pond per jaar moet neertellen om je zoon er school te laten gaan. Alleen voor zo’n 12 extreme slimmerikken per jaar is er een beurs. Onze rondleiddame was erg trots dat wel 18 prime ministers op Eton hadden gezeten. Ik heb mijn mond maar gehouden, maar ik ben toch erg blij dat ik uit een land kom waar de minister-president van elke willekeurige school kan komen. In Engeland is het bij het zoeken naar werk toch echt wel een pluspunt als je op een exclusieve middelbare school hebt gezeten. Gelukkig ben ik er met mijn Develsteincollege in Zwijndrecht ook gekomen.
Na Eton zijn we teruggelopen naar Windsor, alwaar we een heel klein stukje van de achtertuin van de koningin hebben bekeken (die is in totaal zo’n 15 x 15 km).
Het uitzicht was er niet onaardig en zo te zien heeft Lizzy aardig de ruimte in haar optrekje. Meer foto’s staan overigens in mijn fotoalbum. Aan het eind van de middag zijn we weer op zoek gegaan naar het vervangend busvervoer, en zodra we twee rode kolossen in zicht kregen, werden de motoren gestart en verdween onze hoop op een trein eerder uit het zicht. Allebei tegelijk, één vermoedelijk half leeg, de NS manier zeg maar. Dat werd dus een half uur wachten. Even laten hadden we alsnog mazzel, onze buschauffeur had namelijk haast (klengklengklengklengerdekleng, er ligt vast nog een spoor van takken op de weg). Op het provisorisch treineindpunt bleek er net een intercity te stoppen. Die bracht ons redelijk vlug naar Clapham Junction, hét overstapstation van Londen (zeg maar Duivendrecht in het driedubbelkwadraat). Daar hebben we een flink stuk gesnelwandeld (het tempo van “ik haal de trein toch niet meer maar loop toch maar door want stel dat). Het was stel dat, want de trein naar Sutton had twee minuten vertraging en we snelwandelden er nog net binnen.
Na Windsor was het een verademing om in het volledig toeristloze Sutton te komen. We zijn snel naar huis gelopen, want ‘s avonds kregen we nog een gast, Thea kwam eten. We hebben lekker samen gekookt en heerlijk gegeten, met Thea erbij is het geen moment stil, het was dan ook erg gezellig. Nadat Thea nog een demonstratie bliksemsnelafwassen had gegeven (en dan dacht ik dat mijn afwastempo helemaal niet onaardig was, maar hier viel ik bij in het niets) zijn we al redelijk snel redelijk moe naar bed gegaan.
Op zondag begon de dag al vroeg. Wat oorspronkelijk een doodgewone kerkdienst zou zijn, werd een bijzonder drukke dienst toen een koor uit Nederland (Grootkoor, een koor bestaande uit allemaal projectkoortjes uit het hele land) vroeg of ze mochten komen zingen. ‘s Middags moesten ze zingen in de Royal Albert Hall, in een nog veel groter koor, en ze konden dat mooi combineren met zingen in een kerkdienst in de Nederlandse kerk. Diny en ik waren om half tien in de kerk, en een kwartier later stonden er opeens 140 mensen in de kerk. Op een gemiddelde zondag hebben we zo’n 30 mensen in de kerk, dus het was best een bijzonder gezicht.
Omdat er ook avondmaal was in de dienst was de hele kerkenraad uitgerukt, met nog wat oud-kerkenraadsleden en diakonieleden erbij. Dat was best krap in de voorste bank. Ikzelf had dienst, en had het avondmaal stevig georganiseerd. In plaats van een avondmaal in een kring, zoals we het normaal altijd vieren, werd het nu een degelijk gereformeerd lopend avondmaal. Dat liep prima, al prefereer ik de kring, maar dat gaat nu eenmaal niet met 140 koormensen en toch ook zeker 40 gemeenteleden. Het koor zong in de dienst stukken van Gounod en Charpentier, het te Deum, ik zag een aantal mensen heel verbaasd kijken toen dat voetballiedje (intromuziek van de champions league) opeens gezongen werd. De trompetten en andere blazers die de originele versie van Charpentier zo bijzonder maken, ontbraken helaas, maar de organiste deed goed haar best, net als onze eigen organiste Anne, die na de dienst enorm op dreef was met een prachtig frans stuk. Helaas was ik na de dienst te druk met vanalles en nog wat, zodat ik haar niet meer heb kunnen vragen welk stuk het was.
Na één kopje koffie was het koor snel vertrokken en toen viel het opeens op dat er eigenlijk best veel gemeenteleden in de kerk waren. Het werd een heel gezellige koffiedrinksessie die weer eens zo lang duurde dat we om twee uur vriendelijk doch dringend werden verzocht door de kosters om het pand te verlaten. Dat hebben we netjes gedaan en we zijn vervolgens in een restaurant bij st Paul’s Cathedral (niet ver van de Nederlandse kerk) gezellig verder gegaan met een groepje. Een zeer geslaagde zondag.
Vanochtend moest ik weer aan het werk. Diny heeft zich alleen vermaakt in de stad. We waren toevallig allebei tegelijk thuis en hebben net nog gezellig samen gekookt. Diny blijft hier nog tot woensdagochtend en dan zal het wel weer even duren voordat we elkaar weer zien. Dan wordt het ook tijd om snel te gaan wassen, want over anderhalve week staat de volgende logee voor de deur….
groeten
Dorine
By
dorine on September 4th, 2007
Posted in Nieuws | Comments Off on weekendje treinen met Paulien en Marieke
Hallo allemaal,
Zoals beloofd de post over afgelopen weekend. Eerst ben ik jullie nog wel de afloop van het spannende verhaal over het niet bezorgde pakje verschuldigd. Vijf minuten nadat ik afgelopen vrijdag mijn vorige post op de website zette, stond de courier beneden aan de receptie, die zonder problemen ons nieuwe pakje meenam. Inmiddels weten we dat het veilig en bevroren aangekomen. Ons eerste pakje is, na een eenzaam weekend op Northampton airport, ook aangekomen in Duitsland, echter volledig ontdooid en onbruikbaar.
Nadat mijn pakje was opgehaald ben ik vrijdag snel naar huis gegaan, waar ik met een boek heb gewacht op mijn visite. Die kwam even na negenen opdagen. Het was heel goed om Paulien en Marieke weer te zien. We hebben gezellig bijgekletst en zijn vervolgens niet te laat naar bed gegaan.
De volgende ochtend waren we op tijd op en twee uur laten zaten we in de trein naar Chichester, een provinciestadje in het zuiden van Engeland, zo’n twee uur treinen van Sutton. Ons doel was het theaterfestival aldaar, maar dat weerhield ons er niet van om ook de rest van het stadje te bekijken. Het is een leuke stad (stadje is misschien wat overdreven, volgens mij is het evengroot als Dordrecht wat voor mij toch wel een stad is). Er stonden flink wat oude gebouwen en er waren ook stadsmuren, die overigens lang niet zo indrukwekkend waren als die van York. Dominerend was de kathedraal. Geen extreem groot gebouw zoals Exeter of York, maar toch erg mooi. Het was een heel erg oud gebouw, het schip was uit de elfde eeuw, nog in Normandische bouwstijl, de rest van de kerk was vroeg-gotisch. Bijzonder was dat deze hele oude bouwstijl werd gecombineerd met hele moderne elementen in het interieur
Dit wandkleed achter het hoofdaltaar kleurde prachtig in de kerk. Het tweede liturgische centrum voor de kleine kerkdiensten achter in de kerk was zonodig nog mooier. Ook was er een prachtig modern raam van Mark Chagall, een kunstenaar waarvan ik graag schilderijen zie. We hebben de kerk uitgebreid bewonderd zowel van binnen als van buiten. Vlak naast de kerk bleken ook nog prachtige tuinen te zijn van het bisschoppelijk paleis waar we lekker hebben gepicknickt.
Hierna werd het tijd voor het hoofddoel van ons tripje: Macbeth, één van de bekendste toneelstukken van Shakespeare met Pauliens startrek-held Patrick Stewart in de hoofdrol (Macbeth himself). Het verhaal gaat over een Schotse generaal, Macbeth, die een profetie hoort van 3 heksen waarin verteld wordt dat hij koning zal worden. Om de profetie werkelijkheid te laten worden, vermoord hij de koning, en neemt diens plaats in. Personen die zijn plaats bedreigen worden ook uit de weggeruimd, maar uiteindelijk blijken de heksen hem toch bedrogen te hebben en wordt hij vermoord. Een zeer boeiend en bloederig toneelstuk. De echte Macbeth leefde in de elfde eeuw, maar het toneelstuk had, zoals vaker tegenwoordig bij Shakespeare, een moderne setting, namelijk het communistische Rusland. De teksten waren wel de orginele Shakespeare teksten. Ik heb genoten van het stuk, al was het af en toe wel wat lastig te volgen.
Na het toneelstuk hebben we lekker gegeten bij een Indier in Chichester. Hierna zijn we weer in de trein gestapt, waarna we ruim twee uur later thuis waren.
De volgende ochtend zaten we weer vroeg in de trein, deze keer voor een tripje van 3 uur naar Dover. Ik heb de krijtrotsen bij Eastbourne, hoe mooi ze ook zijn, inmiddels wel een beetje gezien, dus het werd tijd voor de overtreffende trap: Dover. De rotsen bij Eastbourne zijn zo’n 170 meter, bij Dover zijn ze 250 meter hoog. We hadden van te voren goed uitgezocht hoe we met de bus naar een klein dorpje een eindje verder langs de kust kwamen. Dat werkte allemaal prima en de bus transporteerde ons de krijtrotsen op. Dat scheelde flink wat klimwerk, waar we niet erg rouwig om waren, zowel Paulien als ik hadden (hebben) wat knieproblemen. Vanaf dit dorpje, st Margaret’s at Cliffe, zijn we terug naar Dover gelopen langs het randje van de rotsen. Het was een prachtige wandeling, alleen het uitzicht op de rotsen viel wat tegen. Bij eastbourne liggen de Seven Sisters in een soort baaivorm, je kunt ze vanaf diverse punten prachtig zien liggen. Bij dover liepen de rotsen meer in een rechte lijn, en als je er dan bovenopstaat, zie je er niet zoveel van. Uiteindeljk hadden we toch her en der wel wat uitzicht
Aan het eind werden onze wandelinspanningen gelukkig wel beloond met uitzicht op één van de hoogste rotskliffen van Engeland. Ook was er een prachtig uitzicht op het kasteel van Dover, en omdat het heel helder was, konden we aan de horizon Frankrijk zien liggen. We hadden helaas niet meer genoeg tijd om het kasteel van Dover te bezoeken. Dat zag er wel zeer bezoekwaardig uit, dus ik moet nog een keer terug!
We zijn redelijk op tijd terug gegaan naar Sutton, het was toch weer drie uur met de trein. Die uren vlogen overigens voorbij, net als alle voorgaande treinreizen, want ik ben in de aardkinderen-reeks boeken van Jean Auel begonnen. Marieke en Paulien hadden ook mooie boeken, dus we hebben heerlijk onderuit gehangen in de trein en gelezen.
De volgende ochtend hadden we pech: bij het doortrekken van het toilet thuis kwam opeens de gehele inhoud van de stortbak op de vloer. We hebben snel gedweild, maar de WC was niet meer bruikbaar. Omdat ik er vanuit huis weinig aan kon doen, ben ik toch maar naar mijn werk gegaan, en Marieke en Paulien zijn even meegelopen om wat bestanden te kopieeren (computer thuis had wat problemen met Marieke’s memorystick). Ook vonden ze het leuk om te zien waar ik werkte. Heel lang zijn ze niet gebleven, want ik had al vlot een werkbespreking. Ondertussen was er al een urgente email naar mijn huisbaas gegaan, hij moet altijd beslissen over het verhelpen van mankementen. Gelukkig reageerde hij snel en had hij ook al meteen het loodgietersbedrijf waarbij hij een calamiteitenverzekering had, ingeschakeld. Die belden om half vier dat ze tussen vier en zes langs zouden komen. Ik heb meteen alles laten vallen op mijn werk (ik was gelukkig niet op het lab bezig) en ben naar huis gegaan. Daar begon het lange wachten. Om half zeven was er nog niemand, dus heb ik maar eens gebeld. Daar werd gemeld dat het iets later werd, maar dat de loodgieter onderweg was. Ondertussen was ik al stevig te laat voor de kerkenraadsvergadering, en toen de loodgieter wegbleef, heb ik maar helemaal afgezegd. Daar baalde ik wel erg van, twee anderen waren er ook niet waardoor er geen meerderheid was en er geen besluiten genomen konden worden. Helaas was er niets aan te doen, dit was overmacht en het toilet moest ook gemaakt worden. Het bleef wachten en wachten. Een volgend telefoontje leerde dat de loodgieter toch wat verlaat was, hij zou nu tussen negen en elf komen.
Ondertussen sijpelde het bericht door dat er een zeer grote metrostaking was in Londen, waar vermoedelijk ook Marieke en Paulien in vast waren komen te zitten. Om elf uur was er uiteraard nog geen loodgieter, en ook nog geen Marieke en Paulien, maar gelukkig wel een mooi boek. Om twaalf uur nog steeds geen loodgieter, maar wel Marieke en Paulien, die naar de musical waren geweest en daarna een bus hadden gevonden die hen naar het treinstation Victoria bracht. En eindelijk, om half één (en ja, we hebben het over ‘s nachts) was er dan ook een loodgieter. Die keek naar het toilet, rommelde wat, en duwde de pijp van de stortbak in de toiletpot. Euvel verholpen, de pijp bleek losgeschoten te zijn. Na het korte bezoekje van de loodgieter hebben we allemaal een wat langer bezoek aan het toilet gebracht en zijn we heel snel gaan slapen, ik heb nooit geweten dat je van wachten zo moe kon worden.
Vanochtend hebben we nog met elkaar ontbeten en daarna ben ik naar mijn werk gegaan. Marieke en Paulien hebben nog wat rondgekeken in de buurt van station Waterloo, voordat ze met de eurostar terug zijn gegaan naar Nederland. Een heel gezellig en geslaagd weekend. Nu ze weg zijn is het opeens erg stil in huis. Overigens niet voor lang, want vrijdag staat de volgende logee voor de deur.
Ik heb natuurlijk ook foto’s gemaakt van afgelopen weekend, deze zijn zoals altijd te vinden in mijn fotoalbum. Een aantal van deze foto’s zijn gemaakt door Marieke.
groeten
Dorine