Hallo allemaal,
Gisteravond laat ben ik teruggekomen uit Iona. Het was een fantastische week en een uitgebreid verslag volgt 1 dezer dagen. Ook heb ik heel veel foto’s gemaakt (maar nog niet bekeken). Die zullen ook binnenkort op mijn fotowebsite geplaatst worden. Voorlopig ben ik eerst weer aan het werk (ja, ik weet dat het zaterdag is) en mag ik straks naar een verjaardag.
groeten
Dorine
Beste allemaal,
Op vrijdagochtend ging iedereen al heel vroeg op. Om kwart over zes liepen er al mensen te spoken door mijn slaapzaal, maar ik ben nog tot kwart voor zeven blijven liggen, en was daarna vervolgens binnen een kwartier gepakt. Dat betekende tijd voor nog een zonsopgang
Een goed begin van de reis! Overigens kregen we eerst nog een ontbijt en een afscheidsdienst. Onze bagage werd met een busje naar de aanlegsteiger gereden en om negen uur stond iedereen op de ferry. We werden uitgezwaaid door bijna alle mensen die in de abbey en het MacLeod Centre bleven. Ik vond het wel even moeilijk om het eiland achter te laten, ik heb een fantastische tijd gehad.
Na de ferry stonden er direkt bussen klaar naar de andere kant van Mull. De busrit was wederom prachtig.
We kwamen onderweg nog in een echte schotse file terecht, Steffen, Marjolein en ik hadden mazzel dat we in de voorste bus zaten zodat we deze kudde hooglanders goed konden zien. Na ruim een uur scheuren over het eiland kwamen we bij de andere kant van het eiland. De ferry was in de verte al in aantocht.
De ferryovertocht was prachtig. Ik ben niet van het buitendek afgeweest. Het was heerlijk in de zon en wind.
Drie kwartier later waren we in Oban. Daar hadden we net genoeg tijd om wat sandwiches te halen, en om afscheid te nemen van de andere gasten uit het MacLeod Centre. We hebben emailadressen uitgewisseld en misschien zien we iedereen nog wel eens. Overigens bleek het overgrote gedeelte in dezelfde trein te zitten, dus hebben we het afscheid vier uur later op Glasgow nog een herhaald. De tocht naar Glasgow was ook weer prachtig.
In glasgow hebben we op het station iets gegeten, voordat onze volgende trein naar Londen vertrok. Inmiddels begonnen we het reizen een beetje zat te raken, en voor het eerst in de vakantie is mijn boek tevoorschijn gekomen. Iets voor elven arriveerde de trein met twintig minuten vervroeging (kan de NS nog een puntje aan zuigen!) op station Euston. We hebben snel afscheid genomen van de rest, en zijn naar de metro gerend, die precies kwam aanrijden. Daardoor haalden we inplaats van de laatste stoptrein, nu de trein van een half uur eerder, die ook nog eens sneltrein was. Een uur eerder thuis dan gepland! Overigens vond ik zestien uur reizen wel meer dan genoeg! Er staan nog een paar foto’s van deze laatste vakantiedag in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Op donderdagochtend werd ik al heel vroeg wakkergeschud door mijn moeder. Ik bleek de avond ervoor beloofd te hebben om te gaan kijken naar de zonsopgang. Toen ik eenmaal mijn bed uit was, werd ik snel wakker. Buiten leek alles erop dat het weer een prachtige dag zou gaan worden.
Na een half uurtje rondlopen langs de kust, met uitzicht op Mull, zagen we opeens de zon tevoorzijn komen achter de heuvels van Mull, een prachtig gezicht.
Terug in het MacLeod Centre konden we meteen aanschuiven bij het ontbijt.
Oorspronkelijk stond er op maandag een trip naar het vulkanische eiland Staffa gepland, maar vanwege de harde wind ging dat niet door. Ook op de woensdag bleek de trip niet door te gaan, maar uiteindelijk werd er op donderdag, onze laatste hele dag op het eiland, groen licht gegeven. En er had geen betere dag gekozen kunnen worden. De wind had eerst alle wolken weggeblazen, en was vervolgens gaan liggen.
‘s Ochtends hebben we eerst nog wat rondgehangen in de winkeltjes van de abbey en historic scotland (zeg maar monumentenzorg) op het eiland. Verder hebben we kiezelstenen verzameld op het noordstrand voor de kerkdienst in de Nederlandse kerk waarin we over Iona gaan vertellen.
Na een vroege lunch werd iedereen die naar Staffa wilde in een kleine boot geladen. Ik was natuurlijk als één van de eerste op de boot (niet aarzelen maar meteen eropspringen, is mijn reizen-in-een-drukke-trein mentaliteit) en had een prachtig plaatsje op de achterplecht.
Het werd een prachtige tocht langs de kust van Mull, waarbij we veel aalscholvers zagen, en ook nog een zwemmende zeehond tegenkwamen. Na drie kwartier varen kwam Staffa inzicht, een reuzengroot basaltblok met daarin een aantal grotten.
De beroemdste grot is Fingals Cave. De legende verteld dat de reus Fingal ooit een pad heeft gebouwd van Ierland naar Schotland. De uiteinden daarvan, Fingal’s Cave en the Giant’s Causeway in Ierland zijn nog te zien. Of dit nu waar is of niet, het eiland was prachtig. Omdat de zee ontzettend kalm was, kon de boot de grot een stukje invaren, een heel bijzondere ervaring.
Hierna meerde de boot af en werden we een uur op het eiland losgelaten. Dat is niet heel groot, dus we hebben ons prima vermaakt.
Eerst hebben we bovenop nog genoten van het prachtige uitzicht aan alle kanten, daarna zijn we naar Fingal’s cave gelopen, waar we via een smal paadje een eind in konden lopen. Daar moest natuurlijk de akoestiek getest worden met een nederlands lied. Die akoestiek was fantastisch, maar dat wisten we eigenlijk al, de grot heeft Mendelssohn geinspireerd tot het schrijven van de Hebriden ouverture.
Na een uurtje volgde de tocht terug, waarbij ik weer mijn plekje op de achterplecht kon veroveren. Die tocht was wederom prachtig.
Bij Mull kregen we nog een aardige surprise in de vorm van vier zeehonden die op een rots lagen te zonnen. De boot kon er heel dichtbij komen en we hebben uitgebreid de gelegenheid gehad om ze te bekijken en fotograferen.
Na een heerlijke tocht op zee volgde een heerlijk diner. Hierna ben ik mijn koffer gaan pakken, de week was al bijna voorbij. ‘s Avonds hebben we in de kerk nog gefloten met alle blokfluiters. Ik had eerder opgemerkt dat er eigenlijk een trom hoorde bij de muziek die we speelde, en Phil, de musician bleek nu gezorgd te hebben voor een grote trom en iemand die die bespeelde. Het klonk fantastisch! We hebben stukken van Susato en koning Henry de achtste gespeeld.
Na de dienst hebben we nog wat koffiegedronken in de refter van de abbey en nagepraat, en vervolgens zijn we daar rondom het haardvuur mee doorgegaan. Dit duurde niet heel lang, want de volgende dag moesten we al vroeg op om op tijd de ferry te halen.
Meer foto’s van deze dag zijn te vinden in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Op woensdag scheen de zon nog uitbundiger dan de dagen ervoor. ‘s Ochtends zijn we eerst met een groep bezig geweest met het voorbereiden van de avondviering, die helemaal in elkaar gezet moest worden door mensen uit het MacLeod centre. Daar zijn we de hele ochtend mee beziggeweest, maar het resultaat was uiteindelijk heel mooi.
‘s Middags zijn we alweer snel gaan wandelen. We hadden inmiddels alle wandelmogelijkheden op het eiland al minimaal één keer gezien, maar het was niet erg om dingen nog eens te zien, zeker omdat het licht op Iona elke keer heel anders is.
We zijn weer naar het noordstrand gegaan. Op een klein stukje strand, dat verborgen achter wat rotsen lag, ontdekte ik ontzettend veel schelpen. Schelpen verzamelen is mijn hobby, dus de rest van de groep kreeg me er met geen tien paarden meer vandaan. Ik heb heerlijk op mijn knieen in het zand in het zonnetje gelegen, alleen de temperatuur was nog wat laag om echt over zonnen te spreken. Ik heb een hele zak schelpen verzameld, die ik uiteindelijk ook heb meegesleept naar Sutton.
Om vijf uur had ik weer een afspraak in de abbey, samen met de muziekleider en de andere blokfluittisten. Steffen en mijn moeder waren er ook bij. Met elkaar hebben we een aantal stukken uit de renaissance en barok ingestudeerd. Ik werd veroordeeld tot het spelen van de basfluit van de abbey, ik prefereer mijn eigen bas, maar toch was het wel heel leuk om te doen.
‘s Avonds was het concert van de gasten. Dat is een uur waarin mensen ‘stukjes’ kunnen doen, in Nederland zouden we het een bonte avond noemen. Samen met de andere Nederlandse groep hadden wij een liedjesprogramma waarbij we liedjes van babytijd tot graf zouden zingen. Aan het graf kwamen we niet meer toe, wat misschien maar goed was gezien de humoristische sfeer van de avond. Wel hebben we de hele zaal mee laten doen met “klap eens in je handjes blij blij blij”. Het was een grappig gezicht om tachtig volwassen engelsen met hun handen op hun hoofd te zien zitten.
Helaas moest ik om half negen snel wegrennen want ik moest naar een soundcheck voor de avondviering. Die viering stond in het teken van toewijding. Mensen konden een steen meenemen als belofte om iets te doen met hetgene was ze in Iona meekregen, of ze konden een kaarsje aansteken als teken van toewijding aan iets persoonlijks. Terwijl de mensen door de kerk liepen, moest ik met nog drie mensen een meerstemmig stuk zingen, a capella. Het was voor het eerst dat ik dat deed. Ik zong de altpartij alleen, met alleen de zeer sterke sopraan als steun. Het was geweldig om te doen in de abbey met mooie akoestiek en ik heb ook veel positieve reacties gehad.
Na de avondviering zijn we met de andere Nederlandse groep in de (enige) kroeg beland, iets wat ik niet had verwacht te doen op Iona, maar wat toch heel gezellig was. Lang zijn we er niet geweest, want door alle muziek en viering-afspraken was het een drukke dag geweest. Meer foto’s van deze dag zijn te vinden in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Dinsdag stond in het teken van een pelgrimage over het eiland. Normaalgesproken worden er door de mensen die het programma voor de gasten verzorgen zowel een weg als een off-road pelgrimage georganiseerd. Wij hadden pech, want door personeelstekort en sollicitanten die langs kwamen, waren er geen mensen beschikbaar voor de off-road pelgrimage. Met een groepje mensen hebben we besloten om er dan zelf maar één te organiseren, we hadden een goede kaart van het eiland en Iona is niet zo groot dat je er enorm kunt verdwalen.
Om half elf hebben we met de hele groep buiten het centrum verzameld. Iedereen was gekleed op slecht weer, maar vooralsnog scheen de zon uitbundig. We zijn met z’n zeventienen op pad gegaan en hebben op bijzondere plekken, zoals de ruine van het augustinessenklooster, even stilgestaan.
Er werd iets voorgelezen over de geschiedenis van die plek, en er werd besloten met een kort meditatief moment. Zo zijn we naar st Columba’s bay gelopen, waar iedereen een poos voor zichzelf heeft gehad. Hierna hebben we met z’n allen geluncht.
Vanaf st Columba’s bay zijn we door de modder en hei naar een oude marmergroeve aan zee gelopen. Een prachtig stukje van het eiland, ik heb genoten. In de marmergroeve stond nog wat roestige, antieke apparatuur, en her en der verspreid lagen nog stukkken ruwe marmer.
Via een prachtige tocht terug kwamen we weer in de buurt van het centrum. Op de grasvlakte van het eiland stond een busje ons op te wachten met thee en flapjacks (een soort boterkoek maar dan met een soort muesli erin). Dat ging er goed in na een eind wandelen. Na dit rustmoment is een groot gedeelte van de groep nog doorgelopen naar Dun I, de heuvel, maar omdat ik en nog een paar anderen om half vijf een muziekafspraak hadden in de abbey, zijn we teruggelopen.
Om half vijf heb ik mijn blokfluiten uitgegraven en ben ik muziek gaan maken in de abbey. We hebben voornamelijk gezongen. Vlak voor het avondeten bleek dat er nog meer blokfluittisten waren, dus hebben we voor de volgende dag nog een afspraak gemaakt.
‘s Avonds was er na de avondviering in de abbey ook nog een Taizéviering, of iets wat er voor doorging, in het kapelletje op het kerkhof. De deur bleef de hele dienst openstaan, en langzaam werd het slechts door waxinelichtjes verlichte kapelletje steeds donker omdat steeds meer kaarsjes uitwaaiden. Toch was het wel een mooie en rustgevende ervaring.
Meer foto’s van deze dag zijn te vinden in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
De tweede dag op Iona begon ‘s ochtends met een sessie in de grote groep. Er werd gesproken over het bouwen van een communiteit. Na een gemeenschappelijke kring-sessie werden we in groepen verdeeld en met behulp van schelpen, stenen, lego en andere materialen mochten we zelf aan het bouwen gaan. Dat leverde leuke gesprekken op, want iedereen heeft andere ideeen over wat de basisbehoeften zijn voor een communiteit. Omdat we willekeurig in groepen waren verdeeld, leerde ik ook weer wat meer mensen kennen.
Ondertussen begon de zon steeds uitbundiger te schijnen. Na de lunch waren we dan ook niet meer te houden en zijn we weer gaan wandelen, deze keer naar het noordstrand van het eiland. Eerst hebben we Dun I, de hoogste heuvel van Iona (zo’n 100 meter boven zeeniveau) beklommen, wat een behoorlijk steile en drassige aangelegenheid was.
Ook was het inmiddels nog weer wat harder gaan waaien, zodat we bovenop Dun I bijna omver waaiden. We konden heerlijk tegen de wind inleunen.
Na Dun I hebben we de wilde zee bij het noordstrand bewonderd. We hebben een stuk over het strand gelopen en zijn vervolgens via de weilanden weer teruggegaan naar de abbey.
Na veel wolken onderweg bleek het nu opeens blauw en zonnig te zijn, dus we hebben snel een fotosessie gedaan bij de abbey, die komt toch het best uit in zonlicht.
Ook van het keltische kruis naast de abbey, dat al uit de achtste eeuw stamt, konden we mooie foto’s maken.
‘s Avonds was er na de kerkdienst een Ceilidh, een keltische dans, liederen en verhalenavond in de dorpshal van Iona. We hebben er verschillende volksdansen gedaan, allemaal gedanst in paren of kleine groepjes in een grote kring op schotse volksmuziek. Het was ontzettend leuk om te doen, al kostte het wat moeite om de slag te pakken te krijgen. Ook was het vreselijk vermoeiend, en ik was blij als er iemand tussen de dansen door even op het podium klom om een lied te zingen of een verhaal te vertellen.
Moegedanst hebben we buiten nog even van de bijna volle maan genoten die prachtig weerkaatste op het water tussen Mull en Iona. Meer foto’s van deze dag zijn te vinden in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Na een nacht diep geslapen te hebben, hoefde ik de eerste ochtend in Iona niet eens erg vroeg op te staan, kwart over acht, zo laat kom ik er op zondag normaal ook uit. Even later stond het ontbijt voor ons klaar: Porridge (havermoutpap) met toast. Ik ben wel van de pap, ik maakte het in Nederland ook regelmatig, maar ik hoorde verder toch diverse Nederlandse klachten. Na de porridge wachtte de stofdoek. Zelfs op zondag moet het centrum een beetje schoongemaakt worden, dus heb ik een gang en wat vensterbanken gestoft. Als 40 mensen aan het huishouden werken, gaat het gelukkig wel heel snel.
Na het gestof en gepoets mochten we naar de kerk, voor de eucharistieviering van de zondag. Die stond in het thema van de oogst die binnen was. Een thema waar we in de binnenstad niet zo vaak meer bij stil staan, het lijkt allemaal heel normaal dat het eten in de supermarkt terecht komt. Het was een hele mooie dienst met mooie liederen.
Na de dienst hebben we het klooster een beetje verkend. Na het koffiedrinken in de refter volgde er een heerlijke lunch in ons eigen centrum.
‘s Middags was het (nog steeds) droog, dus we vonden het tijd voor een wandeling. We hebben een stevig eind gelopen, naar st Columba’s bay, het gedeelte van het eiland waar St Columba aankwam. Een mooie, doch modderige route, ik zakte tot mijn knieen weg in de modder.
De zee was door de harde wind behoorlijk ruig, wat Steffen ondervond toen hij op een rots bij zee klom, en vervolgens een enorme golf over hem heen kreeg. We moesten vervolgens nog hard doorlopen om weer op tijd terug te zijn, een aantal van ons moest meehelpen met het tafels dekken voor het avondeten (bij elke maaltijd was er een groep mensen aan de beurt, ik moest altijd helpen bij het avondeten).
‘s Avonds hebben twee leden van de Iona-communiteit, die deze week op het eiland waren, verteld over de geschiedenis van Iona en de Iona-communiteit. Ik heb daar in een eerdere post al wat over geschreven. Het was een heel boeiend verhaal, omdat beide mensen heel goed konden vertellen. Het was ook heel gezellig met een groep rond het haardvuur.
Meer foto’s van deze dag zijn te vinden in mijn fotoalbum.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Op vrijdagochtend kon de reeds lang geboekte reis naar Iona eindelijk gaan beginnen. Op donderdagavond was mijn moeder al vanuit Nederland gearriveerd en op vrijdag rond het middaguur ontmoetten we Henk en Marianne (dominee en medekerkenraadslid) op station Euston. Vanaf daar zijn we met de trein naar Glasgow gegaan, een vijf uur durende rit waarin ik had gepland om veel te lezen, maar door leuke gesprekken en mooi uitzicht (zeker toen we tussen the Lake District en de Yorkshire Dales doorreden) kwam het daar niet van. De trein reed lekker door en was zelfs een aantal minuten te vroeg op station Glasgow. Daar hebben we ons met bagage en al in een taxi gepropt en zijn we naar ons hotel gegaan.
Na de bagage gedumpt te hebben zijn we met z’n vieren Glasgow gaan verkennen. Ik wist nog een beetje de weg omdat ik in juli ook al in Glasgow was geweest voor een congres. Na flink rondgelopen te hebben, zijn we binnengevallen in een modern Schots restaurantje waar we heerlijk gegeten hebben. Ik heb meteen de kans gegrepen en Haggis, het traditionele schotse gerecht bestaand uit schapenvleesgehakt in schapenmaag, besteld. In mijn geval was de schapenmaag vervangen door een stuk kipfilet. Het smaakte heerlijk. Na het eten arriveerde ook Steffen, en hebben we nog wat met elkaar gedronken.
Na een nacht niet al te best geslapen te hebben (de goedkope kamerprijs van het hotel vertaalde zich in zeer slechte bedden), zaten we de volgende ochtend op tijd aan een echt schots ontbijt. Hierna hebben we een bezoekje gebracht aan het plaatselijke museum, de Kelvingrove Art Gallery.
Ook hier was ik al eerder geweest, tijdens het congres in juli. De rest van de groep had het nog niet gezien en we hebben ons anderhalf uur prima vermaakt. Vooral het schilderij ‘Jesus of Saint John of the Cross’ van Salvador Dali maakte indruk.
We hadden helaas niet genoeg tijd om het hele museum te zien, want rond een uur of twaalf moesten we weer op het station zijn. Daar hebben we ook Marjolein ontmoet. Met z’n zessen zijn we verder gereisd met de trein naar Oban. De reis ging gedeeltelijk over de West-Highland lijn, een van de beroemdste treintrajecten ter wereld. Het werd al snel duidelijk waarom dit traject zo beroemd was. Vlak na Glasgow begonnen de bergen. We reden langs de Clyde, de rivier die Glasgow doorkruist en in het westen van Schotland als een soort fjord uitmond in zee. Ik had een raamplaatsje aan de goede kant van de trein en had werkelijk prachtig uitzicht.
Ik heb vanaf Glasgow tot Oban, een reis van vier uur, met mijn neus (en fototoestel) tegen het raam gezeten. De trein klom verder de highlands in en daalde uiteindelijk weer af naar de westkust van Schotland, waar Oban ligt. In Oban moesten we hard lopen voor de ferry, die we gelukkig netjes haalden. Met de ferry zijn we overgestoken naar the Isle of Mull, een groot eiland voor de westkust. Deze oversteek was prachtig. Overal zagen we hoge bergen aan de horizon en dichtbij waren er vuurtorens en kasteelruines. Na drie kwartier weggewaaid te zijn op het bovendek (het was te mooi om vanachter een raampje te zien) kwamen we aan op Mull. Daar stond de bus die ons naar de andere kant van het eiland zou brengen al klaar. Ook dit werd weer een prachtige, doch wilde, rit. De bergen op Mull zijn zo’n 1000 meter hoog, meestal niet begroeid met bomen, waardoor het hele eiland er erg ruig uitziet.
Na ruim een uur rijden kwamen we aan in het dorpje Fionnport. Daar reden we de bocht om, en opeens lag Iona vol in het zicht, aan de overkant van het water.
Een kleine ferry bracht ons dat water over en om kwart voor zes waren we er dan. Op de aanlegsteiger werden we opgewacht door de programmaleidster van de week. Onze bagage werd in een busje geladen en zelf zijn we naar het MacLeod Centre, een van de gastenverblijven van Iona, gelopen. Daar aangekomen stond onze bagage al in de hal en zelf konden we meteen aanschuiven aan tafel, waar het diner werd geserveerd. Dat was heel erg lekker. Het meeste eten op Iona was vegetarisch, zo ook dit diner, maar er was keus uit zoveel lekkere dingen dat dat helemaal niet uitmaakte.
Na een eten volgde een welkomsbijeenkomst, waarbij we kennismaakte met de ongeveer 40 andere gasten in het centrum. Tot onze verbazing bleek er nog een groep Nederlanders te zijn, afkomstig uit de PKN van Odijk. Er was ook nog een groep uit Birmingham en verder waren de mensen voornamelijk alleen of met z’n tweeen. Het was al direkt duidelijk dat het een hele leuke groep mensen bij elkaar was. Om negen uur was er een welkomsviering in de Abbey, in de karakteristieke liturgische stijl van Iona, eenvoudig en gebaseerd op het keltische Christendom. Hierna zijn we snel naar bed gegaan, we waren moe van de lange reis.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Voordat het uitgebreide verslag van mijn Iona vakantie (of retreat, hoe je het ook noemt) online komt, eerst iets over Iona. Afgelopen jaren, vanaf mijn achttiende, ben ik regelmatig te gast geweest in kloosters. Eerst een aantal keren in Taizé, waar ik het altijd erg naar mijn zin had, en later ook bij de clarissen en franciscanen in Megen, waar het inmiddels een beetje ‘thuis’ voelt. Op de KRO televisie zag ik ooit een programma over Iona, en toen dacht ik meteen: daar moet ik ook eens heen.
Toen ik vorig jaar in de Nederlandse kerk kennismaakte met Henk, onze dominee, kwam het gesprek al snel op kloosters en hij vertelde dat hij zo graag eens naar Iona zou gaan. We hebben toen besloten om samen een reis te organiseren. We konden zes plaatsen regelen voor een week half september, en er was redelijk veel belangstelling voor. Uiteindelijk zijn we op 21 september met 4 (en later 6) mensen afgereisd naar Iona, voor de westkust van Schotland.
Om duidelijk te maken wat Iona precies is, wil ik eerst iets van de geschiedenis van het eiland vertellen. De geschiedenis van Iona begint min of meer in het jaar 563 na Christus, als de ierse monnik Colm (of Columba of Colum Cille) na een veldslag waarbij hij betrokken was, als boetedoening besluit te vertrekken uit zijn geliefde Ierland.
Met twaalf metgezellen vaart hij de Ierse zee en atlantische oceaan op, totdat Ierland niet meer in zicht is. Ze landen uiteindelijk op een eilandje voor de westkust van Schotland, Iona. Columba vestigt zich er en krijgt meer volgelingen. Er wordt een klooster gebouwd, vanwaaruit Columba de rest van Schotland evangeliseerd. Even terzijde: de Nieuwzeelandse schrijfster Juliet Marillier heeft drie prachtige boeken (the Bridei chronicles) over deze periode in Schotland geschreven, waarbij Columba (Colm in de boeken) ook een bijrol speelt. Waarschijnlijk wordt deze bijrol veel groter in het nog te schrijven vierde boek. Voor mensen die van historische fictie met een klein vleugje fantasy houden, zijn deze boeken een absolute aanrader.
Weer terug naar Iona. Het klooster blijft een aantal eeuwen staan, en speelt een belangrijke rol in de Schotse geschiedenis. Veel schotse koningen worden er begraven, net als een aantal Franse en Noorse koningen. Uiteindelijk wordt het klooster, net als veel andere kloosters aan de kust van Groot-Brittannie en West-Europa overvallen door de Vikingen, en het raakt na deze plunderingen in verval.
In de twaalfde eeuw komt er een groep Benedictijnse monniken aan op het eiland. Ze bouwen een nieuw klooster, vlak aan zee. In hun kielzog komt een groep zusters, augustinessen, die ook een klooster bouwen op het eiland. Ook deze kloosters blijven een aantal eeuwen staan, tot de reformatie. De kloosters op Iona werden niet verwoest, zoals veel andere kloosters in Engeland en schotland, maar omdat er geen nieuwe broeders of zusters meer mochten intreden, raakten ze langszaam in verval, totdat er slechts ruines overbleven.
In de negentiende eeuw wordt het belang van Iona steeds meer onderkend, en wordt de kerk van het twaalfdeeuwse benedictijnenklooster opnieuw opgebouwd. In 1938, de crisistijd, besluit een predikant uit Glasgow, George MacLeod, met een aantal theologiestudenten en ambachtslieden uit zijn parochie naar Iona te gaan om de rest van de Abbey te restaureren en op te bouwen. Dit hele proces vormt een hechte communiteit, die vandaag de dag nog bestaat als de Iona-communiteit.
De meeste leden van deze communiteit wonen niet op Iona. Ze zijn door heel Groot-Brittannië verspreid en komen samen in kleine groepen in verschillende regio’s. Een paar keer per jaar komt de hele communiteit (250 leden) bij elkaar op Iona. De abbey op Iona is inmiddels geheel gewijd aan het ontvangen van gasten en het uitdragen van de keltische spiritualiteit die zo kenmerkend is voor Iona.
Tijdens een verblijf op Iona kom je in aanraking met deze spiritualiteit. In de vieringen, die twee keer per dag in de prachtige kerk zijn, is er veel aandacht voor de schepping. Ook de vrede en rechtvaardigheid zijn belangrijke thema’s in Iona.
Tot zover de beschrijving van Iona. In de stukken die ik nog ga schrijven over ons verblijf op Iona zal ongetwijfeld nog veel meer volgen over deze zeer bijzondere plek.
groeten
Dorine
Hallo allemaal,
Na een wat rustigere periode op mijn werk is het nu inmiddels goed druk. Afgelopen weekend was wel wat rustiger, zonder logees deze keer, al had ik nog redelijk wat werk aan de startzondag in de kerk.
Vanaf maandag begonnen alle spulletjes die ik op mijn werk besteld had binnen te druppelen. Inmiddels is alles binnen en zou ik hard aan het werk moeten. Dat gaat voorlopig echter even niet door, want morgen vertrek ik voor een week naar Schotland, naar het eiland Iona waar een oecumenisch klooster staat. Daarover vast veel meer als ik terug kom.
Van mijn collega Boo en haar pasgeboren dochtertje met kanker komt er langzaam wat meer nieuws. Een belangrijke test (MYCN voor de insiders) bleek negatief, wat goed nieuws is. Toch krijgt het kindje inmiddels chemotherapie. Boo is heel positief en hoopt het kindje toch over een poosje op het lab te komen laten zien.
Volgende week meer nieuws over Iona!
groeten
Dorine