By
dorine on October 31st, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on Halloween
Hallo allemaal,
Vandaag begon het gewone leven weer. Er moest weer gewerkt worden, en dat wende gelukkig alweer snel. In de week dat ik weg was uit Sutton heeft de herfst hier hard huisgehouden, veel bomen beginnen nu echt te verkleuren en sommige zijn zelfs al leeg. Het is opeens ook een stuk kouder, en ik kan het me nu echt niet meer permitteren om mijn fietslichtjes te vergeten, om vijf uur wordt het al donker. De donkere dagen voor kerst, al werd er vandaag eerst iets anders gevierd, namelijk Halloween. In Nederland is dat vooral een uit Amerika overgewaaid fenomeen, hier lijkt het toch nog een eigen traditie te zijn. De kantine verkocht vandaag een groot aantal pompoenprodukten, al mijn collega’s hadden het over pompoenen en verkleedpartijen, en toen ik ‘s avonds terug naar huis fietste, liepen er overal verklede kinderen langs de huizen. Toch ga ik voor Sinterklaas!
groeten
Dorine
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on Vakantie
Afgelopen week ben ik op vakantie geweest met mijn moeder, naar de streek Cornwall, in het uiterste westen van Engeland, en naar de stad Bath. Onderstaand kunnen jullie het verslag van deze reis vinden. Ik heb per dag een verslag gepost. Het verslag van de eerste dag staat onderaan, zoals het ook zou komen te staan als ik elke dag een verslag had gepost. Helaas waren de internetcafees in Cornwall zeer dun gezaaid, als ze er uberhaupt al waren, dus vandaag nu maar nieuws over de hele week. In mijn fotoalbum staan inmiddels ook de nodige foto’s. Ik heb heel veel mooie foto’s gemaakt en ik kan ze niet allemaal plaatsen, dus wat er nu staat is zeg maar een soort bloemlezing van de vakantie. Veel plezier met het lezen en bekijken!
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on De reis terug
Vanochtend hebben we het rustig aangedaan, rustig ontbeten, in Bath nog een kopje thee gedronken en zijn we uiteindelijk toch maar op de trein gestapt. Anderhalf uur later waren we in Londen. Daar ben ik met mijn moeder meegereisd naar station Waterloo, waar zij heeft ingecheckt voor de Eurostar terug naar huis. Ik ben terug naar huis gegaan. Rond vijf uur ben ik alweer naar mijnYoga klas gegaan en nu ben ik na een week wandelen en yoga daarna stijf!
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on Bath
De volgende ochtend begon met een uurtje extra, want ook in Bath was de klok verzet. We hebben toch redelijk vroeg ontbeten en zijn daarna snel naar de Roman Baths gegaan, want ik had uit diverse bronnen begrepen dat je daar om negen uur moest zijn, voordat er rijen stonden. De Roman Baths zijn een grote toeristische attractie in Engeland, en in tegenstelling tot veel andere grote attracties is deze ook echt heel bijzonder. In Bath is de enige heetwaterbron van groot-brittannië. Om deze bron hebben de romeinen in de eerste eeuw een groot badcomplex en een tempel gebouwd. Deze is in de loop der eeuwen in verval geraakt, weer opgebouwd, weer in verval geraakt en uiteindelijk in de achtiende eeuw weer opgegraven. De watervoorziening naar de baden bleek nog volledig intact te zijn, dus er is een nieuw gebouw omheen gezet en weer een badhuis van gemaakt. Het was heel bijzonder om te zien, zo’n badhuis met water waar de stoom vanaf komt. Het water had overigens een verdacht blauwgroen kleurtje en er werd gewaarschuwd dat er algen in zaten, dus ik heb maar niet gevoeld hoe warm het was, uit angst voor blauwalg.
Om de baden heen was een hele tentoonstelling neergezet met nog meer opgravingen uit het badhuis en de aangrenzende tempel. Je kon er met een soort telefoon rondlopen en dan een nummertje intoetsen, waarmee je een heel verhaal over een bepaalde opgraving kreeg. Daarom was het veel leuker om er rond te lopen dan bijvoorbeeld het british museum in Londen, waar alles toch een beetje willekeurig neergezet lijkt te zijn zonder al te veel uitleg. We hebben ruim twee uur rondgelopen door het museum en de baden, en zijn daarna nog iets gaan drinken in de aangrenzende pumproom. Dit is een achtiende eeuws gebouw waarin vroeger mensen die iets mankeerden het zuivere bronwater kwamen drinken. De pomp stond er nog steeds, en het bronwater werd er nog steeds verkocht. Verder was het voornamelijk een zeer leuk koffiehuis, waar een pianist live stukken zoals fur Elise en An American in Paris zat te spelen. Dat, in combinatie met een prachtig achtiende eeuws interieur, maakte het heel bijzonder om daar wat te drinken. De chocoladetaart die we hadden besteld was ook heel bijzonder en voornamelijk heel veel, we hoefden die dag niet meer te lunchen.
Nadat alles opwas, zijn we snel naar buiten gegaan, want het was prachtig weer en we wilden nog flink wat rondlopen door Bath. We zijn eerst naar de Pulteney Bridge gegaan, één van de drie bruggen in de wereld waarop winkeltjes staan, over de rivier de Avon. We hadden een prachtig uitzicht uit een aangrenzend parkje. In dat parkje hebben we nog een poosje van de zon genoten op een bankje. Hierna zijn we toch nog maar verder gelopen, want er was nog veel te zien. Bath is geheel in de Geordiaanse stijl (naar koning George de zoveelste, uit de achtiende eeuw) gebouwd. Het complete geordiaanse stadsplan heeft alle bombardementen en stadsvernieuwingsplannen overleefd en ziet er verrassend eenvormig uit. Alle huizen zijn of lijken uit de geordiaanse tijd. Het meest bijzonder zijn the Circus, een rond plein met rondom drie rijen met geordiaanse chique rijtjeshuizen. Hier vlakbij was the Royal Crescent, een beroemd standsgezicht van Bath. Een halve circel met bijzonder chique rijtjeshuizen. Natuurlijk zijn we er helemaal langs gelopen. Hiervandaan zijn we door het park heen gelopen, waarbij we ook nog op botanische tuinen stootten. Die waren, met alle herfstkleuren, erg mooi. Ook waren er de nodige vogels en eekhoorns te bewonderen.
Hiervandaan zijn we naar de Assembly rooms gegaan, ook al een gebouw uit de Geordiaanse tijd. Dit waren grote ruimtes die in de achtiende en negentiende eeuw werden gebruikt als Balzaal, kaartzaal, theezaal enz. Je waande je zo in Pride en Prejudice (Jane Austen, de schrijfster van dit boek, kwam ook uit Bath). In de kelders zat the Museum of Costume, een museum met veel jurken (verrassend) uit de achtiende eeuw. Er was ook een heel overzicht van kostuums van de zeventiende eeuw tot nu. Leuk om te zien. Toen we om vijf uur buiten kwamen, was het al donker, het nadeel van het verzetten van de klok. We hebben wat gedronken en zijn vervolgens op zoek gegaan naar een restaurant, dat we ook hebben gevonden (niet erg moeilijk in Bath). Hierna zijn we terug gegaan voor onze laatste nacht in the Bed&Breakfast.
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on De reis naar Bath
’s Ochtends om half tien stapten we in in de trein die ons richting Bath zou brengen. Het motregende, dus het uitzicht was niet geweldig, we hebben dan ook onze boeken weer te voorschijn gehaald. Rond twee uur waren we in Bath, waar het nog steeds motregende. We zijn op zoek gegaan naar ons Bed&Breakfast. Dat lukte niet al te best, doordat de kaart die ik van internet had geprint niet bleek te kloppen. Mijn humeur werd er niet beter op. Uiteindelijk hebben we het maar gevraagd en een aardige meneer is met ons meegelopen, heeft ons ondertussen wat tips voor Bath gegeven en heeft ons voor de deur van het hotel afgezet. Fijn dat er zulke mensen rondlopen!
Nadat we onze koffers naar de kamers hadden gebracht, zijn we teruggelopen naar het centrum van Bath. Daar zijn we de abbey gaan bekijken. Bath heeft geen kathedraal, die staat in het naburige Wells (we hadden er helaas geen tijd voor, maar dit is één van de dingen die ik nog graag een keer wil zien in Engeland). De abbey is ook erg mooi. De bouw is gestart in 1499 en daarmee is het de laatste middeleeuwse kerk van Engeland. Binnen waren een koor en een orkest aan het oefenen voor een concert dat die avond gegeven zou worden. Niet vervelend om met dat in het gehoor rond te lopen. Vooral de plafonds van de abbey waren erg mooi. Verder hebben we nog een tentoonstelling over de geschiedenis bekeken, ook erg interessant.
Toen we weer buiten kwamen begon het al te schemeren. Dat heeft ons er niet van weerhouden om toch nog maar op verkenningstocht door Bath te gaan. We hebben een flink eind gelopen in de stad, en daarna nog lekker italiaans gegeten, voordat we terug zijn gegaan naar onze kamer.
Ons bed&breakfast was gelegen op een heuvel naast het centrum. Om er te komen moesten we 10 minuten steil omhoog lopen. Onze kamer was heel erg mooi, in allemaal lila tinten, zelfs het wc-papier was lila. Ik heb er heerlijk lila gedroomd.
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on De vierde dag in Cornwall
Ook de vierde dag in Cornwall begon met een blauwwitte wolkenlucht. Het goed-weer-plan was deze dag om nog een flink stuk te gaan lopen, van Land’s end (het westpuntje) naar Porthcurno, waar we eerder ook al geeindigd waren. Het was iets frisser deze dag en later zijn er ook nog een paar spetters gevallen, dus in T-shirt lopen was er deze dag niet bij, maar dat mocht de pret niet drukken.
De bus zette ons af bij het toeristische gedeelte van Land’s end: een groot plein met daaromheen souvenir-winkeltjes en pretpark-achtige attracties, overigens nu volledig uitgestorven. We hebben er heel even rondgekeken, alvorens we op zoek zijn gegaan naar het kustpad. Dat zou hier lopen, maar stond nergens aangegeven. Dat was overigens wel vaker het probleem met het kustpad. Het was erg goed dat ik een goede kaart had, en een boekje waarin het pad voor elke etappe werd beschreven, anders hadden we het niet kunnen vinden denk ik, het lag namelijk verborgen achter een boerderij. Natuurlijk hebben we eerst even genoten van de rotsformaties bij Land’s end, al waren deze niet spectaculairder dan de andere rotsen van het gedeelte dat we gelopen hebben.
We zijn lekker gaan lopen en hebben genoten van het uitzicht op de zee (die een stuk rustiger was dan eerder) en de prachtige rotsformaties. Ook dit stuk was heel mooi, maar wat minder afwisselend dan het stuk van de eerste dag. Dat kwam vooral doordat bij Land’s end en het gebied daarachter geen bomen kunnen groeien vanwege de harde, zoute wind. Het was dus voornamelijk hei, ook heel mooi, maar een beetje bos tussendoor had geen kwaad kunnen doen. De rotsen waren wel erg mooi, veelal met grotten erin. Het was wel echt the-middle-of-knowhere, of zullen we het maar the-west-of-nowhere noemen. We kwamen bijna niemand tegen en de eerste uren kwamen we totaal geen huizen tegen.
Uiteindelijk kwamen we bij een paar huizen met een klein strandje dat natuurlijk verkend moest worden. We vonden er weer geen schelpen, althans, niet de schelpen zoals wij ze kennen. Er lag wel een groot stuk piepschuim, net aangespoeld, dat begroeid was met levende schelpen, Barnacles (eendenmossels) zoals een mevrouw ons vertelde. Je zag het aan alle kanten bewegen. Ik ben natuurlijk op mijn buik in het zand gegaan om foto’s te nemen. Verder viel er niet veel te rapen.
Ook op het volgende strand viel er niet veel te halen. Er was nog één strand te gaan. Dat was alleen te bereiken via een bijzonder steile afdaling over gladde, schuine rotsen. Dat heeft mijn moeder en mij er niet van weerhouden om toch af te dalen, want op het strand zagen we wat witte strepen. Beneden gekomen bleken die te bestaan uit miniatuur schelpjes, dit was duidelijk de babykamer van de atlantische oceaan. Ik heb in de meest bijzondere yogahoudingen gelegen om ze op te kunnen rapen, maar ik heb toch een bijzonder mooie verzameling gevonden, allemaal miniatuur, alles bijelkaar paste het in twee potjes van fotorolletjes.
Na de rotsen weer opgeklauterd te zijn (ging wat makkelijker dan afdalen) zijn we naar het eindstation gelopen. Daarbij kwamen we eerst langs een heel bijzonder theater: the Minack Theatre. Het was een openluchttheater dat in 1930 is uitgehakt, hoog in de rotsen, direkt aan zee. ’s Zomers zijn er dagelijks theaterstukken te zien, vooral veel Shakespeare. Nu was er geen toneelstuk, maar het theater zelf was toch wel leuk om even te zien. Het was wel jammer dat er overal troep lag, ze waren een stuk aan het restaureren. Het meest bijzonder waren eigenlijk de tuinen: die bestonden uit allerlei rotsplanten zoals vetplanten en zelfs grote cactussen! Er bloeiden ook nog flink wat bloemen.
Deze keer hebben we gezord dat we ruim op tijd op de bushalte waren, want we hadden geen zin om weer te sprinten. De busrit liep deze keer zonder incidenten en rond half zeven waren we weer in Penzance. Omdat Penzance zo westelijk ligt, is het er zeker een half uur later donker dan in Londen. Dat was ’s avonds wel heel fijn, je kon eigenlijk tot een uur of zes dingen blijven doen. Na het eten (wederom indisch) hebben we nog een heel stuk gelezen en hebben we onze koffers gepakt, want de volgende dag moesten we de trein weer in.
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on De derde dag in Cornwall
De derde dag in Cornwall begon tot onze grote opluchting met een mooie blauw-witte wolkenlucht en een mooie zonsopgang boven zee. We hebben de bus gepakt naar st Ives, een kunstenaarstadje boven Penzance, aan de noordkust van Cornwall. We hebben daar eerst wat (boek) winkels bekeken (ik heb niets gekocht). Daarna zijn we naar de kust gelopen. St Ives is een zeer toeristisch stadje, maar het is wel erg gezellig. Het bestaat uit een grote haven met bootjes, een boulevard langs de haven, en van daar steil omhooggaande steegjes, steil tegen de heuvel op. Overal stonden leuke witte huisjes en we hebben wel 20 galerieen gezien. Mijn moeder heeft haar kaartvoorraad weer goed aangevuld. We hebben heerlijk een poosje op een bankje in het zonnetje gezeten, voordat we naar het westen zijn gelopen om daar nog een stukje kustpad te doen. Het kustpad daar was ook heel mooi, maar toch niet zo ruig als het stuk dat we op de eerste dag hebben gelopen. Na een uurtje zijn we omgekeerd omdat we nog iets meer van st Ives zelf wilden zien. We hebben lekker door het stadje gelopen en alledrie de stranden verkend (weer geen schelpen). Ook hier waren er kinderen aan het zwemmen in zee, en dat eind oktober! De zon bleef schijnen, dus we hebben lekker een bankje gezocht en gezeten, ook dat is vakantie. Ook hebben we nog een echt Cornish ijsje op. Erg lekker! Toen het langszamerhand erg koud werd, zijn we naar de bushalte teruggegaan en hebben we de bus gepakt naar Penzance. Daar hebben we de plaatselijke indier (één van de vier) aangedaan, en daarna hebben we nog lekker wat gelezen op de hotelkamer.
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on De tweede dag in Cornwall
De tweede dag werden we wakker van een gestadig getik op de ruiten: het regende. Na ons ontbijt hebben we ons toch in ons regenpak gehesen en zijn we gaan lopen. Dat viel niet mee. We zijn naar het oosten gegaan, maar na het prachtige stuk van de dag ervoor viel het erg tegen: het was een asfaltpad, ingeklemd tussen een lelijk kiezelstrand en het spoor. Daarbij regende het hard tot zeer hard en hadden we ook nog eens windkracht 7 tegen op de heenweg. Daar werden we dus niet erg vrolijk van. Na 5 mile lopen kwamen we aan in het dorpje Marazion, wat wel leuk was, er waren een aantal kunstenaarswinkeltjes.
Ons doel was st Michaels Mount, een rots in zee met een kasteel erop (vroeger een klooster). Deze rots was met een bootje bereikbaar (maar niet met windkracht 7) en een paar uur per dag viel een smal pad droog. Wij wisten wanneer dat was, dus we kwamen op tijd om de zee te zien terugtrekken. We zijn naar de st Michaels Mount geglibberd, waar we hebben rondgekeken in het kasteel (uit de zestiende eeuw, maar victoriaans ingericht). De tuinen waren heel mooi, maar helaas mochten we daar niet in, dus hebben we ze maar vanuit het kasteel bewonderd. We zijn op tijd weer terug gegaan, want de zee was nog steeds erg wild en het pad dreigde al vlot weer onder te lopen. We hebben in Marazion geluncht met Cornish Pastries, een streekgerecht, een pasteitje gevuld met vlees en vanalles en nog wat, niet echt voor herhaling vatbaar. Daarna zijn we weer teruggelopen naar Penzance. Het regende nog steeds stevig bij vlagen, maar we hadden nu gelukkig wel wind mee. In Penzance zijn we eerst een poosje gaan opdrogen in onze kamer, voordat we iets gegeten hebben in het dichtstbijzijnde restaurant.
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on De eerste dag in Cornwall
De eerste ochtend in Cornwall schoof ik met angst en beven de gordijnen open, er was erg slecht weer voorspeld. Het was nog min of meer donker, maar het werd wel duidelijk dat het niet meer grijs was. Even later kwam het blauw te voorschijn, ons goed-weer-plan kon dus uitgevoerd worden, overigens niet na een degelijk engels ontbijt met spek, ei, bonen, tomaten, champignons (nee ik heb ze niet opgegeten), worstjes en een aardappelkroketje.
Ons goed-weer-plan was een eind te gaan lopen naar het westen. Het eerste stuk was niet bijzonder interessant, het liep langs de grote weg door een vissersstadje. Na zo’n anderhalf uur lopen kwamen we in het stadje Mousehole. Dat is een schattig stadje met leuke nauwe steegjes en een klein haventje. Helaas was er net een tourincar vol toeristen gearriveerd, dus het was er erg druk. We zijn er maar snel doorheen gelopen. Na Mousehole begon het leuke gedeelte van het kustpad: smalle leuke paden, door een afwisselend landschap, maar meestal hoog in de rotsen langs zee. De rotsen lopen daar meestal vrij stijl naar beneden, in zee. Bovenop, waar we liepen, was het voornamelijk begroeid met heide en varens (een echte engelse moor).
Na een uur lopen kwamen we in de eerste Cove, een plek waar een riviertje de zee in stroomt en er dus een diepe inham is in de rotsen (afdalen!). In Lamorna Cove hebben we wat gedronken en daarna zijn we van het kustpad afgeweken, want we wilde nog wat stenen bewonderen iets dieper landinwaards. We liepen door de Cove omhoog, door een prachtig bos. Vervolgens kwamen we op de countryside, tussen de koeien. Daar in een weiland stonden twee stenen (standing stones) opgezet door de kelten zo’n 4000 geleden. Een veld verder was datgene waar het ons om begonnen was: een steencircel (denk aan stonehenge, maar dan iets kleiner en vooral veel minder toeristisch). Deze steencircels heette de merry maidens. De legende zegt dat het 19 maagden waren die aan het dansen waren op sabbath en toen in stenen veranderd werden. We hebben er heerlijk zitten picknicken, op een stenen muurtje, in de zon. Het weer was overigens prachtig gebleven en alle jassen en truien waren tijdens deze wandeltocht al snel uit, we konden tot vijf uur in ons T-shirt lopen.
Na onze picknick zijn we weer teruggelopen naar het kustpad. Dat ging niet even soepel. Op mijn (goede topografische) kaart stonden prachtige wandelpaadjes getekend, maar dan bleek aan het eind van het weiland waar ze doorheen liepen een dicht hek te zijn. Dat werd dus klimmen. Uiteindelijk kwamen we in een bos bij de volgende Cove, maar daar liep ons pad dood in een achtertuin van mensen. We hadden geen zin om weer terug te gaan, dus zijn we langs het huis geslopen en door de voortuin en het tuinhekje naar de weg geslopen, waar ook het kustpad bleek te lopen. Dit was trouwens een prachtig stukje Cornwall, het bos leek wel een tropisch regenwoud, het beekje kwam in een waterval naar beneden, en de paar huisjes (cottages) die er stonden hadden prachtige tuinen. In één tuin stond er zelfs een bananenboom met bananen eraan. Jammer genoeg waren we er snel doorheen.
Vanaf hier hebben we een heel stuk door de rotsen gelopen door de volgende cove. De kust werd hier steeds ruiger, met prachtige rotsformaties die in zee uitmonden, en waar de golven op kapot sloegen. De zee was nog steeds erg wild. We zagen heel wat vogels op rotsen in zee (voornamelijk meeuwen en aalscholvers), en één keer zagen we een roofvogel (ik denk een bruine kiekendief) dichtbij op een rots. Het pad werd ook steeds ruiger, we moesten vaak over rotsen klauteren en door de modder ploegen. Bij de volgende cove kregen we een hele steile afdaling, en vervolgens moesten we ook weer steil omhoog. Dat geintje herhaalde zich een halfuur later weer, dus we waren inmiddels wel goed moe (en vies). We moesten een beetje doorlopen, want we wilden met de bus terug en konden dus de laatste bus niet missen. Uiteindelijk arriveerden we toch nog veel te vroeg op ons eindstation voor die dag, Porthcurno, een cove met een dorpje en een leuk strand waar er zowaar nog mensen aan het zwemmen waren. Er waren ook veel surfers. Natuurlijk zijn we meteen op zoek gegaan naar schelpen, maar die waren er niet te vinden. Helaas.
Rond kwart over vijf liepen we terug van het strand naar de bushalte, toen we in de verte de bus opeens aan zagen komen, veel te vroeg. Dat werd dus een enorme sprint, en we haalden hem gelukkig nog net. De bus maakte overigens een stevige omweg terug naar Penzance. We gingen eerst nog verder naar het westen, naar het uiterste westpuntje van het britse vasteland, Lands end. Dat was een heel leuk ritje. Bij Land’s end zou de bus een kwartier blijven staan, dus we konden er even uit om wat foto’s te nemen. Toen we terugliepen, ruim op tijd, zagen we de bus opeens wegrijden, en bleven we staan, in een verlaten stukje Engeland…. Gelukkig bleek dit een grap van de buschauffeur te zijn, de bus was twee minuten later weer terug, en we konden gelukkig meelachen met de chauffeur, die echt heel veel lol had om onze gezichten.
Vervolgens reden we terug naar Penzance, niet via de hoofdweg, maar via zo smal mogelijke binnenweggetjes, waarbij we elk gehucht aandeden. Uiteindelijk waren we na een busrit van ruim een uur terug in Penance. Daar hebben we nog wat gegeten, om vervolgens vroeg naar bed te gaan. We hadden 13 mijl (20 km) gelopen over een gedeelte van het kustpad dat in de reisgids als strenuous (heel moeilijk) werd aangeduid, dus we waren erg moe.
By
dorine on October 30th, 2006
Posted in Nieuws | Comments Off on De reis naar Cornwall
Maandag een week geleden ben ik vertrokken naar Cornwall, maar niet nadat ik eerst nog even naar het lab ben geweest om een pakje te versturen. Uitslapen was er dus niet bij, ik stond om acht uur al bij de baas in de kamer (goede beurt gemaakt!). Na drie kwartier was het pakje verstuurd en kon ik weer naar huis (de rest van de collega’s was nog niet gearriveerd). Ik heb daar nog de laatste spullen ingepakt en ben richting station Waterloo gegaan. Daar had ik met mijn moeder afgesproken. Haar Eurostar trein uit Brussel was prima op tijd, dus even na elven zagen we elkaar, altijd weer fijn als je elkaar een poos niet gezien hebt.
Vervolgens zijn we vanaf Waterloo naar station Paddington gereisd met de metro, waarvandaan onze trein naar Cornwall zou vertrekken. Daar waren we veel te vroeg, we moesten nog twee uur wachten. Gelukkig was er een Starbucks. Na de nodige koffie hebben we ons in de trein gezeteld voor een treinreis van vijfenhalf uur naar het puntje van Cornwall: Penzance. Het eerste uur schoot de trein hard op, maar daarna werd ons al snel duidelijk waarom de trein er vijfenhalf uur over zou doen. We volgden stukken van de kustlijn en zigzagden van de zuid- naar de noordkust en weer terug. Het uitzicht uit de trein was wel heel mooi, mijn boek is dus in mijn tas gebleven. Jammer genoeg was het wel erg grijs en nat buiten
Om half acht kwamen we eindelijk aan in Pencance, aan de zuidkust van Cornwall. We moesten nog een flink eind lopen langs de haven en over de boulevard langs ons hotel. De zee was erg wild: overal lag er zeewier op de boulevard en regelmatig moesten we meer landinwaards gaan lopen om niet nat te worden van de golven. Rond een uur of acht waren we in ons Bed&Breakfast. Dat zag er prima uit. Vervolgens zijn we nog een stukje gaan lopen (door de motregen) door het stadje en hebben we een hapje gegeten.