computer gedesinfecteerd

By dorine on July 3rd, 2006
Posted in Nieuws | 1 Comment »

Hallo allemaal!

Goed nieuws: mijn computer doet het weer! Met heel erg veel dank aan Jeroen. Het desinfectieproces heeft uren geduurd, maar uiteindelijk is het niet nodig geweest om de hele C schijf te formatteren.

Ik heb mijn blog de laatste dagen gruwelijk verwaarloosd, maar echt veel gelegenheid om te schrijven was er ook niet. De enige dag dat ik sinds mijn laatste dag op mijn werk de beschikking over internet had, had ik het ook op het lab gruwelijk druk dus van een post schrijven kwam het niet. Ik zal het nu proberen goed te maken. Het is hier overigens inmiddels zelfs in Greenwich Meridian Time laat, maar we zijn inmiddels toe aan de derde hittegolf (volgens officiele hollandse criteria) in vier weken. Ik ben pas een halfuurtje thuis dus voorlopig moet alles nog heel erg doortochten voordat ik uberhaupt kan proberen om te gaan slapen. Vandaar dat ik nu maar mijn verhalen spui.

We waren gebleven bij woensdag. Op woensdag moest ik naar een intern congres van het instituut waar ik werk. Ze hadden een aantal zalen in de University of Surrey in Guildford, een stad niet heel erg ver van Sutton vandaan. ‘s Ochtends om acht uur werden we bij het instituut in bussen geladen om ons vervolgens in de Londense ochtendspits te storten. Dat viel alles mee. Op de M25 (de ringweg hier, bijgenaamd the highway of hell) konden we best goed doorrijden, dus om iets over negen waren we in Guildford waar de koffie met koek klaarstond. We hebben de hele dag presentaties gehad van de verschillende stafleden van het instituut, het ene interessanter dan het andere. Wat me wel erg opviel dat er toch veel mensen niet erg goed konden presenteren. Mijn collega merkte op ‘a good scientist does not make a good speaker’. Toch waren er ook erg interessante praatjes. Er was een hele lekkere lunch die we buiten in het gras konden opeten. ‘s Avonds was er een mogelijkheid om te overnachten op de campus, maar omdat al mijn collega’s naar huis gingen ben ik ook gegaan, met de trein.

De volgende dag moest ik wederom naar Guildford voor het congres. Ik kon met een collega meerijden en om acht uur zijn we weggereden. Deze keer viel de Londense ochtendspits niet mee. De M25 stond volledig vast en uiteindelijk waren we zelfs te laat voor het eerste praatje. Ontzettend jammer, want dat was van mijn baas, over een onderwerp waar ik ook heel veel mee te maken ga hebben. Hij zal het vast nog wel een keer uit willen leggen. Gelukkig had hij later nog een praatje, dus ik heb hem wel goed horen spreken. Hij is overigens wel een hele goede spreker. Het congres had redelijk wat pauzes, dus we hebben heel wat in het gras gezeten buiten. De universiteit in Guildford bestaat voornamelijk uit nieuwe gebouwen, staande in een soort park, erg leuk! Naast de universiteit staat de kathedraal van Guildford. Bij een kathedraal in Engeland heb ik bijna automatisch een prachtig gotisch, middeleeuws bouwwerk voor ogen. Mooi niet! Dit was een vierkant, roodbakstenen gebouw, spuuglelijk en ergens rond 1930 in de crisistijd neergezet. We hebben ons niet aan een bezoek gewaagd. De rest van het congres verliep min of meer hetzelfde als op woensdag.

‘s Avonds hadden een collega en ik het illustere plan opgevat om naar het Wimbledon te gaan om daar tennis te kijken. Ik kijk al jaren naar dit toernooi op de BBC, dus nu wilde ik het heel graag eens in het echt zien. helaas hadden zo’n tienduizend mensen dezelfde gedachten. De wachttijd aan het eind van de rij was 4 uur en er was nog 3 uur tennis in het vooruitzicht. We zijn de pub maar ingedoken, want dat had geen zin meer. Ik heb wel iets van de sfeer geproefd en die was erg goed! ik ga het absoluut nog eens proberen, als het wat slechter weer is.

Op vrijdag moest ik weer gewoon aan het werk. Ik had grote proeven te doen en bovendien had ik schimmel ontdekt in één van de koelkasten, dus was ik vrijwilliger om de koelkast te ontruimen en volledig te desinfecteren. De volgende keer is iemand anders aan de beurt, want het was geen leuk karwij, de vriezer bleek heel wat rare chemicalien te bevatten (gelukkig wel goed verpakt).

Rond een uur of half vijf heb ik Jeroen en Annemarie opgepikt op het station. Die waren ‘s ochtends aangekomen op Stansted Airport en eerst op visite geweest bij de zus van Anne die in noord-Londen woont. We hebben eerst rustig mijn huisje bekeken en wat gedronken, want de temperatuur was inmiddels alweer aardig opgeklommen. ‘s Avonds had ik een uitje van mijn afdeling naar de hondenraces (wederom in Wimbledon). Jeroen en Anne zijn meegegaan. Hondenraces met hazewindhonden zijn erg populair in Engeland, althans, het wedden op hondenraces is erg populair. Het was ook erg leuk om een keer mee te maken. Het racen heb je na een paar keer wel gezien, maar de bijzonder fanatieke reacties van het publiek waren echt geweldig om te zien. Mijn baas blijkt ook een fanatieke hondenracesgokker te zijn, hij ging (na een paar biertjes) echt uit zijn dak! Het was een hele leuke avond en het was goed om dit typisch Engelse vermaak eens gezien te hebben. Jeroen en Anne (en ook ik wel) waren best heel moe aan het eind, maar gelukkig gaf de prof ons een lift naar huis.

De volgende ochtend was Jeroen niet zo lekker dus hebben we heel rustig aangedaan. We hadden eigenlijk een flinke wandeling gepland, maar die plannen hebben we maar even gewijzigd. Terwijl Jeroen nog even was gaan slapen, zijn Anne en ik Sutton gaan verkennen en hebben we een lekkere lunch ingeslagen. Thuis bleek Jeroen inmiddels opgeknapt te zijn. Hij was inmiddels met het desinfectieproces van mijn computer begonnen. Dat bleek lastig genoeg te zijn, we zijn er ‘s middags uren mee beziggeweest. Het was overigens zowel binnen als buiten gruwelijk warm en we waren eigenlijk wel blij dat we niet ergens in de volle zon liepen te wandelen. Uiteindelijk zijn we toch rond een uur of vijf nog op de trein gestapt naar onze uitgezochte wandellocatie: het station Westhumble & Boxhill, waar de lange afstandswandeling the North Downs Way langs loopt. Die 150 km lange wandeling heeft volgens de reisgidsen slechts 1 steile beklimming: Boxhill, en daar stonden wij precies aan de voet. Boxhill vroeg er natuurlijk om om beklommen te worden, dus dat hebben we gedaan. The North Downs Way liep op dit traject overigens samen met the Pilgrims Way, een heel oud middeleeuws pad dat liep van Winchester (de eerste hoofdstad van Engeland) naar Canterbury, nog steeds een bekende pelgrimsplaats met enorme kathedraal. Het was wel een heel leuk idee om over een pad te lopen waar achthonderd jaar geleden monniken over liepen (ik ben op het moment de hele Cadfael-serie aan het herlezen, dus ik kon het me zeer levendig inbeelden). Bovenop Boxhill hadden we een prachtig uitzicht over het heuvellandschap van Surrey, het was de beklimming zeker waard. Ook stond er een ijskraam, waar wij uitgerekend op het moment dat Engeland de laatste penalty moest nemen een ijsje wilden kopen. Engeland miste en de ijsverkoper was zeer hevig teleurgesteld en liet dat merken ook. Gelukkig heeft hij ons toch ijs verkocht nadat we hem overtuigd hadden dat we niet uit Portugal kwamen. Het afdalen ging heel wat sneller dan het klimmen, dus we waren veel te vroeg voor onze trein. Daarom hebben we nog wat rondgespetterd in het riviertje de Mole. Er waren hier stapstenen over de rivier heen, waar de North Downs Way liep, maar het riviertje bleek ook prima doorwaadbaar, dit was in middeleeuwse tijden blijkbaar een ford. Met heerlijk afgekoelde benen en kletsnatte soppende sandalen zijn we weer in de trein naar Sutton gaan zitten. Er staan een aantal foto’s van deze wandeling in mijn fotoalbum, jullie kunnen ze hier bekijken.

We hebben daar lekker iets gegeten bij een Indier in de buurt van mijn werk. ‘s Avonds (bijna ‘s nachts) hebben we nog het nodige computerdesinfectiewerk verricht, maar om 01.00 uur bleek de computer clean.

Op zondag zijn we na een echt Engels ontbijt afgereisd naar de Nederlandse kerk, waar we een goede dienst hadden. Een dienst met avondmaal en bevestigen van ambtsdragers, in 1 uur en 10 minuten! Kom daar in de gemiddelde kerk in Nederland maar eens om. Na het koffiedrinken zijn we afgereisd naar Greenwich (ja, ik weet het, dat was voor mij de derde keer in vier weken, maar het is daar met 32 graden een stuk beter uit te houden dan in Londen Centrum). Deze keer waren we er vroeg, dus the Royal Observatory was open! DAt is de plek waar de o zo beroemde Greenwich Meridian Time berekend wordt sinds de zeventiende eeuw. Er was heel veel informatie over GMT door de geschiedenis en alle oude meetinstrumenten stonden er tentoongesteld, waaronder een enorme vier meter lange telescoop uit 1893 waarmee toch hele fatsoenlijke beelden van de planeten gemaakt konden worden (de telescoop was nog altijd in gebruik). Buiten liep er uiteraard een enorme lijn over het terrein alwaar de meridiaan zich bevond. Ongelooflijk hoeveel toeristen er op 1 meter rij kunnen staan! Het was in heel Greenwich erg druk, veel toeristen kwamen hier duidelijk de smog ontduiken. We hebben wat sandwiches gekocht en die lekker in het park opgegeten, terwijl we genoten van het prachtige uitzicht. Daarna zijn we weer teruggegaan naar het centrum, waar we op de zuidelijke thamesoever nog even genoten hebben van de tower en de towerbridge. Ik had de tower nog niet gezien sinds ik in Sutton woon. Er staan hiervan een aantal foto’s in mijn fotoalbum, jullie kunnen ze hier bekijken. Hierna heb ik Jeroen en Annemarie uitgezwaaid, want die moesten ‘s avonds weer terugvliegen naar Rotterdam. Het uitzwaaien vind ik toch elke keer weer moeilijk, het is een raar idee dat je mensen een hele poos niet meer gaat zien.

Gelukkig had ik die avond nog een afspraak. Twee maanden geleden had ik bij een taize-viering in Camden Town een Nederlands meisje ontmoet en na wat mailcontact had die me uitgenodigd om te komen eten. We zijn eerst naar de taize-viering geweest en daarna zijn we naar haar studiootje gegaan, een heel leuk plekje niet te ver van Londen Centrum. Ze heeft ontzettend lekker gekookt en het was echt heel gezellig. Het was wel leuk om weer eens bij iemand thuis te eten, in Engeland is dat absoluut niet normaal. Rond een uur of half twaalf was ik weer thuis. Inmiddels zit ik anderhalf uur online en kan ik constateren dat de computer het nog steeds prima doet. Overigens is het inmiddels bijna 1 uur hier, hoog tijd dat ik naar bed ga. Het isinmiddels een beetje afgekoeld, dus hopelijk gaat het nu lukken om te slapen. De volgende keer meer nieuws!

groeten
Dorine